ਪਹਿਲੀ ਬਰਸੀ 'ਤੇ ਯਾਦ ਕਰਨਾ-ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਜਰਮਨੀ ਪੂਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਮਾਣ ਸੀ - ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਚਾਹਲ ਯੂ.ਕੇ

ਮੈਂ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ, ਰਸਾਲਿਆਂ ਅਤੇ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਝਲਕ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੀ ਲੇਖਣੀ ਦਾ ਆਧਾਰ ਪੰਜਾਬ, ਪੰਜਾਬੀ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਉਹ ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ 'ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਥੰਮ੍ਹ ਵਾਂਗ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਸਾਡੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ 2018 ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤ ਸੁਰ ਸੰਗਮ ਸਭਾ ਇਟਲੀ ਵੱਲੋਂ ਕਰਵਾਈ ਪਹਿਲੀ ਯੂਰਪੀਅਨ ਪੰਜਾਬੀ ਕਾਨਫਰੰਸ ਵਿੱਚ ਇਟਲੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ। ਜਿੱਥੇ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਅਤੇ ਸਮਝਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਜਿੰਨੇ ਔਖੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਨਿੱਘੇ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਬੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖਿੜੇ ਹੋਏ ਗੁਲਾਬ ਵਾਂਗ ਹੱਸਮੁੱਖ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਵੱਡੇ ਬੋਹੜ ਵਾਂਗ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਦਰਿਆ ਦੇ ਵਹਿਣ ਵਾਂਗ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਵਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਘੰਟਿਆਂਬੱਧੀ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਅਮੀਰ ਅਨੁਭਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਦੇ ਜੀਵਨ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਨਮ 10 ਅਪ੍ਰੈਲ 1953 ਨੂੰ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ (ਹੁਣ ਨਵਾਂ ਸ਼ਹਿਰ) ਦੇ ਪਿੰਡ ਠਠਿਆਲਾ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਦੋ ਨੇੜਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਢਲੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਬੱਬਰ ਮੈਮੋਰੀਅਲ ਖਾਲਸਾ ਕਾਲਜ, ਗੜ੍ਹਸ਼ੰਕਰ ਵਿੱਚ ਬੀ.ਏ. ਫਾਈਨਲ ਤੱਕ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਉਸ ਨੇ ‘ਨਵਾਂਸ਼ਹਿਰ ਟਾਈਮਜ਼’ ਨਾਂ ਦੇ ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਅਖਬਾਰ ‘ਪੰਜਾਬੀ ਟ੍ਰਿਬਿਊਨ’ ਅਤੇ ‘ਨਵਾਂ ਜ਼ਮਾਨਾ’ ਨਾਲ ਪੱਤਰਕਾਰ ਵਜੋਂ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਕਾਲਮਨਵੀਸ ‘ਸ਼ਾਮ ਸਿੰਘ ਅੰਗ ਸੰਗ’ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ, ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਘਰ ਵਿੱਚੋ ਹੀ ਮਿਲੀ, ਜੋ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹੀ।
ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਉਹ 1979-80 ਵਿੱਚ ਜਰਮਨੀ ਆ ਕੇ ਵੱਸ ਗਏ। ਪਰ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਨਮ ਭੂਮੀ ਪ੍ਰਤੀ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲ ਇੰਨਾ ਮੋਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਅਤੇ ਲਿੱਖੀਆਂ । ਉਹ ਇੱਕ ਸਾਧਕ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਧੁਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨਾ ਗਿਆਨ ਸੀ, ਇਹ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਪੰਜਾਬ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਉਹ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਹਰ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਬੜੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਮਿਸਾਲਾਂ ਭਰਪੂਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਉਹ ਹੋਰ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਵਿਚ ਵੀ ਵੱਡਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਉਸ ਦੀ ਕਲਾ ਸੀ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹ ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮਿਆਂ ਸਦਕਾ ਪੰਜਾਬੀ, ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਪ੍ਰਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਡੋਲ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਸਦਾ ਲਈ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਨੂੰ ਅਮਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਇਕ ਸੰਸਥਾ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਭਾਸ਼ਾ, ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਨੰਗੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲੜਨ ਵਾਲਾ ਯੋਧਾ ਲੇਖਕ ਸੀ। ਉਹ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਵਿਦਵਾਨ ਚਿੰਤਕ, ਕਵੀ ਅਤੇ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਲਮ, ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਲੋਟੂ ਲਾਣਾਂ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿਚ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਬੁਲਾਰਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਰ ਮੰਚ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਆਪਣੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ 'ਤੇ ਅਡੋਲ ਰਹੇ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਲਾਭ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਆਪਣੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਸੀ.ਪੀ.ਆਈ. ਕਾਰਕੁਨ ਵਜੋਂ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਵੀ ਨਿਭਾਇਆ ਅਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ 'ਤੇ ਥੋਪਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ।
ਉਹ ਲੋਕ ਹਿੱਤਾਂ ਲਈ ਅਖਬਾਰਾਂ, ਮੈਗਜ਼ੀਨਾਂ ਅਤੇ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਲੇਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਸਨ । ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖਿਆ ਇੱਕ ਲੇਖ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਲੇਖਕ ਅਜਿਹਾ ਲੇਖ ਲਿਖ ਸਕੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਰਲ ਪਰ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮੰਦਹਾਲੀ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਅਸਲ ਮਕਸਦ ਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਰਾਜਨੀਤੀ, ਧਾਰਮਿਕ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਬੇਲੋੜੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਖਿਲਾਫ ਸੀ। ਉਹ ਕੰਮ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਇਨਸਾਨ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਧਾ ਸਬੰਧ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ।
ਉਹ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵਾਂਗ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਕਲਮਕਾਰ ਸੀ। ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਲਿਖਣ-ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਲੇਖ ‘ਸਾਹਿਤ, ਸੂਝਵਾਦ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸੁੰਦਰ ਮਾਰਗ’ ਵਿੱਚ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ “ਸਾਹਿਤ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵਿਵਸਥਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰਤੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁਹਿਰਦ ਅਤੇ ਸਮਰਪਿਤ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਸਨ। ਉਹ ਬੋਲਾਂ ਦੇ ਕੰਜੂਸ ਜਾਂ ਵੱਡੀਆਂ-ਵੱਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਕੇ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਬਣ ਗਿਆ, ਸਗੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ, ਨਿਮਰ ਅਤੇ ਨੀਵੇਂ ਪੱਧਰ ਦਾ ਲੇਖਕ ਸਮਝਦਾ ਸੀ।
ਉਸ ਦਾ ਚਿੱਤਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵੀ ਸਾਫ਼ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ, ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਉਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ‘ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਵੀ ਸੰਵਾਦ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮੰਨੀਏ’। ਵੈਸੇ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਾਹਿਤ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਜੋ ਕਿ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਖਬਾਰਾਂ, ਰਸਾਲਿਆਂ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਲੇਖਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪੁਸਤਕ ‘ਸਮੇਂ ਸੰਗ ਸੰਵਾਦ’ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਵਿਚਲੇ ਲੇਖ ਵੀ ਇਸੇ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਨਜ਼ਮ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹਾਂਗਾ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਦੇ ਪਦਾਰਥਵਾਦੀ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਕਿੰਨਾ ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਬੰਦ ਦਰਵਾਜ਼ਿਆਂ ਪਿੱਛੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਲੋਕ
ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਤੋਂ ਲੈਂਦੇ ਹਨ
ਸਮਾਂ ਬਦਲਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਭਾਵ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬਦਲਦਾ ਹੈ
ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘੰਟੀਆਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹਦੇ
ਬੈਠ ਕੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੇ ਸਨ
ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ
ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਪ੍ਰਤੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਸਵੰਦ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਮਾਂ ਬਦਲੇਗਾ ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਬਰਾਬਰੀ ਹੋਵੇਗੀ।
ਇਹ ਸਾਡਾ ਵਾਅਦਾ ਹੈ, ਸਮਾਂ ਬਦਲਾਂਗੇ
ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਸਮਾਂ ਬਦਲੇਗਾ
ਜੇ ਮੈਂ ਜਿਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਹਾਰਾਂਗਾ.
ਜੇਰਾ ਸਾਡਾ ਯਾਰ, ਵਕਤ ਬਦਲ ਜਾਵੇਗਾ
ਅਸੀਂ ਜਿੱਤੀਏ ਜਾਂ ਨਾ, ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ।
ਮੈਂ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ, ਵਕਤ ਬਦਲਾਂਗਾ
ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਯਾਦ ਰੱਖਾਂਗੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਧੂਰੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਾਡੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਰਹੇਗੀ। ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ ਦਾ ਯੂਰਪੀ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਘਾਟਾ ਕਦੇ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਮੁੜ ਮੁੜ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ। ਜੋ ਸਿਰਫ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪਰੇ ਸਫ਼ਰ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨ ਹਨ। ਅਲਵਿਦਾ ਕੇਹਰ ਸ਼ਰੀਫ਼
✍️ਬਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਚਾਹਲ ਯੂ.ਕੇ