ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।  


ਸ਼ਈਦ ਉਹ ਸਿੱਖ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਆਪ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਹਾਉਣ ਲਈ,
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਮਕਸਦ ਸੀ, ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ।
ਪੰਛੀ ਤਾਂ ਪਾਲਦੇ ਬੱਚੇ, ਮੈਨੂੰ ਗੀਤ ਸਣਾਉਣਗੇ ,
ਮਾਰੂਥਲ ਦਾ ਅੱਜ ਵੀ ਮਕਸਦ, ਕਿਸੇ ਸੱਸੀ ਦਾ, ਸਿਦਕ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।


ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੈਂ ਡਿਗਰੀਆਂ ਦੇ, ਜਮਾਤੀਂ ਬਹਿ ਕੇ ਕਰ ਗਿਆ,
ਡਰ ਹੈ, ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਚੋਂ, ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਜਾਣ ਦਾ।
ਪਲ-ਪਲ ਇਮਤਿਹਾਨ, ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹਾਂ ਤੇ,
ਫਿਰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਤੇ, ਮੈਂ ਮਾਣ ਕਰਕੇ ਬੈਹ ਜਾਣ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।
 
ਭੁੱਲ ਗਏ ਉਹ ਹਾਣੀ ਮੈਨੂੰ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸੀ,
ਕੀ ਕੰਮ ਨਵਿਆਂ ਨਾਲ, ਨਵੇਂ ਕਿਸਸੇ ਖੋਲ੍ਹ ਬੈਹ ਜਾਣ ਦਾ।
ਪੌਣਾਂ ਦੇ ਝੋਕੇ ਮੈਨੂੰ, ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਜਾਣਗੇ,
ਫਿਰ ਕਿੱਥੇ ਯਾਦ ਆਉਣਾ, ਬਚਪਨ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।


ਰਾਤ 'ਉਡੀਕ' ਦੀ, ਵਸਲ ਦੀ ਰਾਤ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਲੰਮੀ,
ਹਰ ਪਲ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦਾ ਏ, ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ।
ਉੱਠ ਜਾ, ਤਾਕਤ ਹੈ ਅਗਰ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ,
ਤਕਦੀਰ ਦਾ ਮਕਸਦ ਤਾਂ ਹੈ, ਤੈਨੂੰ ਹਰ ਦਮ ਥੱਲੇ ਲਾਉਣ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।


ਵਗਦੇ ਹੋਏ ਪਾਣੀਆਂ ਦੀ, ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਅੜਿਆ,
ਘੜਾ ਕੱਚਾ ਲੈ, ਬੈਹ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਪੱਕਾ ਜੁਬਾਨ ਦਾ।
ਔੜਾ, ਹੜ, ਧੁੱਪਾਂ, ਠੰਡਾ, ਤਨ ਉੱਤੇ ਸਹਿ ਗਿਆ,
ਫਲ ਮਿੱਠਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ, ਮੰਨ ਸੀ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।


ਓਮ ਦੀ ਆਵਾਜ਼, ਸ਼ਿਵ ਦੇ ਪਰਬਤਾਂ ਤੋਂ ਗੂੰਜਦੀ,
ਮੇਰਾ ਮੰਨ ਵੀ ਬਣ ਗਿਆ, ਯਾਦਾਂ ਲੈ ਜੀ ਜਾਣ ਦਾ।
ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਵਾਂ, ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਲਿਖਿਆ,
ਸ਼ਈਦ ਚੱਜ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ, ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝਾਉਣ ਦਾ।


ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।


ਸਿੱਖ ਜਾਂਵਾ ਕੁੱਝ, ਜਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ,
ਮੰਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਅਨਪੜ੍ਹ ਕਹਾ ਕੇ, ਜਾਹਨੋਂ ਜਾਣ ਦਾ।
ਤੀਸਰੀ ਅੱਖ ਤਾਂ, ਸਿਰਫ 'ਭੋਲੇ ਸ਼ੰਕਰ' ਦੀ ਹੈ,
ਨਾਂਮ ਅੱਗੇ ਲਿੱਖ ਕੇ, 'ਝੂਠਾ' ਕੋਈ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ, ਇਹ ਗਿਆਨ ਹੈਂ ਤੀਸਰੀ ਅੱਖ ਦਾ। 
 
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮਕਸਦ, ਖੁਸ਼ਬੂ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ।
ਫੁੱਲ ਖਿੜਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਮਕਸਦ, ਭੰਮਰੇ ਮੀਤ ਬਣਾਉਣ ਦਾ।



ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ (ਸੰਜੀਵ) (ਐਮ.ਏ ਥਿਏਟਰ ਐਂਡ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ )

ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)ਈ-ਮੇਲ: sandeepnar22@yahoo.Comਮੋਬਾਈਲ- 9041543692

ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਕੱਲ੍ਹ ਸੀ ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਮਹਿਫਲਾਂ, ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਕੇ ਬੈਹ ਗਿਆ,
ਜਿੰਨੇ ਜੋਗਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਨੇ ਜੋਗਾ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਤਾਕਤ ਤੇਰੇ ਮੰਨ ਦੀ, ਤੇਰੇ ਜਿਸਮਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ,
ਹੌਲੀ ਜਹੇੇ, ਇੱਕ 'ਸੰਤ ਸਿਆਣਾ' ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕਹਿ ਗਿਆ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਲਈ, ਜਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣ ਲਈ,
ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਬਜ਼ਾਰੀ, ਕੋਈ ਜਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਦਾ।
ਮੰਨ ਵਿੱਚ ਖਿਆਲ ਆਇਆ, ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਝੇਲਦਾ,
ਰੱਬਾ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਤੇਰਾ, ਮੈਂ ਕੀ ਜਾਣਾ, ਤੇਰੇ ਖੇਲਦਾ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਅੱਜ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਏ, ਇਕੱਲਤਾ ਤੇ ਜੋਰ ਦਾ,
ਇਕੱਲਾ ਬੈਠਾ ਰੋਈ ਜਾਵਾਂ, ਹੰਝੂ ਵੀ ਨਾ ਪੋਚਦਾ।
ਰੱਬ ਦਾ ਭੇਜਿਆ ਬੰਦਾ ਕੋਈ, ਚੁੱਪ ਮੈਨੂੰ ਕਰਾਂ ਜਾਵੇ,
ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਮੁੱਠੀ, ਇੱਕ ਝੋਲੀ ਮੇਰੇ ਪਾ ਜਾਵੇ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਅੱਗਾ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਤੱਕ ਲਾ,
ਯਾਦਾਂ ਮੇਰੀ ਮਿਹਨਤਾਨਾਂ, ਮੈਂ ਸਾਂਭ-ਸਾਂਭ ਰੱਖ ਲਾ।
ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਸ਼ਾਇਦ, ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਮੈਂ ਕੱਟ ਲਾ,
ਜੇ ਜਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਗੀਤ ਹੈ, ਬੇ-ਸੁਰੀ ਹੀ, ਮੈਂ ਗਾ ਲਵਾਂ।


ਚੁੱਪ  ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਜੋ ਕੁੱਝ ਮੈਂ ਤੱਕਦਾ, ਕੁੱਝ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਹੈ,
ਜੋ ਕੁੱਝ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ, ਕੁੱਝ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਪਰ੍ਹੇ ਹੈ।
ਅੱਗੇ-ਅੱਗੇ ਜਾਈ ਜਾਵਾਂ, ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ,
ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਤੋਂ, ਉੱਚਾ ਕੋਈ ਉੱਠਦਾ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਸ਼ਿਕਰਾ ਕੋਈ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੇ, ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਮਰੋੜਦਾ,
ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਜਾਨ ਜਾਵੇ, ਦੂਜਾ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ।
ਨਿਰਣਾ ਨਾ ਕਰ ਪਾਵਾਂ, ਛੁਡਾ ਦਾ, ਕੇ ਰਹਿਣ ਦਾ,
ਛੁਡਾ ਦੇਣਾ ਪੁੰਨ ਹੈਂ, ਕੇ ਰਹਿਣ ਦੇਣਾ, ਬੁੱਜਦਿਲੀ।
ਇੱਦਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮਝਾਂ ਤੋਂ, ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਹੀ ਦੂਰ ਹਾਂ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਪਰਬਤਾਂ ਤੋਂ ਉੱਚਾ, ਬੱਦਲ, ਉੱਚਾ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਵੀ,
ਪੂਰਨ ਗਿਆਨੀ ਜਦੋਂ ਇੱਕ, ਅਧੂਰਾ ਆਪ ਨੂੰ ਕਹਿ ਗਿਆ।
ਭਰਮ ਜਿਹਾ, ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਤੇ, ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਪੈ ਗਿਆ,
ਤਦ ਜਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ, ਕੀ ਦਾਤਾ ਤੇਰਾ ਅੰਤ ਨਾ।


ਚੁੱਪ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਹੈ, ਇਹ ਸ਼ੋਰ ਕੁੱਝ ਪਲ ਦਾ,
ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਜਾੜਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪੈ ਗਈਆ।


ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ  (ਸੰਜੀਵ ਨਰ) 
(ਐਂਮ .ਏ ਫਿਲਮ ਐਂਡ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ )
9041543692

ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਦੋਸਤ ਸੀ ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦਾ, ਉਹ ਵਿੱਛੜ ਗਿਆ,
ਸ਼ਾਈਦ, ਮਿਲੇ ਨਾ ਮਿਲੇ, ਪਰ ਮੰਨ ਤੇ ਮੇਰਾ, ਕਰਦਾ ਏ ਉਡੀਕ।
ਵਕਤ ਬੀਤ ਗਿਆ, ਮੁੜ ਆਏਗਾ ਨਹੀਂ,
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੰਨ, ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ, ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਏ ਉਡੀਕ।


ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਇਹ ਵਕਤ ਰਾਤ ਜਿਹਾ, ਤਾਰੇ ਗਿਣਦਾ ਹਾਂ,
ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੰਨ, ਕਰੇ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ।
ਜੋ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਉਹਨੂੰ ਝੱਲਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਏ ਮਹਿਮਾਨ 'ਕੱਲ੍ਹ' ਦਾ ਹਾਂ,
ਝੂਠ, ਧੋਖਾ-ਧੜੀ ਕਰਕੇ, ਚੰਗੇ ਪਰਸੋਂ ਦੀ, ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਉਡੀਕ।


ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਮੈਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗੂੰ, ਕੱਲ੍ਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ,
ਅੱਜ ਇੱਕ ਹਾਂ, ਕੱਲ੍ਹ ਦੋ ਹੋ ਜਾਊਂ,
ਇਸ ਆਸ ਤੇ ਟਿਕੀ ਏ, ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਉਡੀਕ।
ਇਹ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਆਈ, ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦੀ ਏ,
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਇਹ ਉਡੀਕਾਂ ਛੱਡ, ਸੰਦੀਪ, ਕੁੱਝ ਨਾ ਰਿਹਾ,
ਕਦੇ ਯਾਰ ਦੀ ਉਡੀਕ, ਕਦੇ ਸੱਜਣ ਦੀ ਉਡੀਕ,
ਕਦੇ ਪਿਆਰੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।
ਕਦੇ ਫੁਰਸਤ ਲੱਭਾਂ, ਉਹਦੇ ਦਰ ਜਾਂਵਾ,
ਮੰਨ ਕਰਦਾ ਏ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਉਡੀਕ,
ਚਾਹੇ ਦੱਸੇ ਨਾ, ਛੁਪਾ ਲਵੇਗਾ ਉਹ,
ਜਰੂਰ ਕਰਦਾ ਹੋਊ, ਮੇਰੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਉਹ ਚਲੇ ਗਏ, ਪਤਾ ਏ, ਆਉਣਗੇ ਨਹੀਂ,
ਫਿਰ ਵੀ ਮੰਨ ਕਰਦਾ ਏ, ਇੱਕ ਝੂਠੀ ਉਡੀਕ।
ਵਕਤ ਆਏਗਾ, ਲੈ ਜਾਏਗਾ, ਪਰ ਦੱਸ ਕੇ ਜਾਹ,
ਕਰਾਂ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਉਡੀਕ, ਕੇ ਜਮ ਦੀ ਉਡੀਕ,
ਇਹਨਾਂ ਉਡੀਕਾਂ ਵਿੱਚ, ਕੁੱਝ ਅਧੂਰੇ ਵੀ ਨੇ,
ਪਰ ਮੰਨ ਮੇਰਾ ਕਰਦਾ, ਇੱਕ ਪੂਰਨ ਦੀ ਉਡੀਕ।


ਕਿੰਨੀ ਅਹਿਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਜਿਉਣ ਲਈ, ਕਰਨੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ।

ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਚੇਹਰਾ, ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੋਚ, ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਸੀਬ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਤੌਰ ਤਰੀਕਾ ਵੀ ਆਪਣਾ-ਆਪਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
           
ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਿਰਫ ਹੁਣ ੬ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦਾ, ੳੁਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇਆਂ  ਲੲੀ ਪਿਆਰ, ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਵੱਡਿਆਂ ਲਈ ਇੱਜਤ।


ਜੇਕਰ ਉਸਨੂੰ ਕੋੲੀ ਇਹ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ, "ਸਤਵਿੰਦਰ, ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ ਜਾਂ ਪੈਨਸਲ ਕੱਢੀ ਹੈ "।
ਉਹ ਮੂੰਹੋਂ ਕੁੱਝ ਨਾ ਬੋਲਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਕੱਢੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਉਹ ਦੂਸਰੇੇ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ, ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਬੈਗ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਹਰ ਦੂਰ ਕਿੱਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ, ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗਣ ਦਿੰਦਾ I


ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਖੇਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਕਿਸਾਨ ੳੁਸਨੂੰ ਇਹ
ਕਹਿ  ਦੇਵੇ , ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚੋਂ ਗੰਨਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਤੋੜਿਅਾ ਜਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਉਹ ਜਦੋਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੋਂਣ ਲੱਗਦਾ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ  ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਕਿਉਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ !
ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਗੈਰ-ਮੱਤਲਬੀ, ਗੱਲਾਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆ ।                                                  


ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਿਸੇ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ.....


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਵੇਖਿਆ, ਜਦੋਂ ਰਾਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਲੋਕ ਸੋਂ ਰਹੇ ਸਨ।ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਇੱਕ ਲੱਬੀ ਲੱਕੜੀ ਦੀ ਗੇਲੀ, ਆਪਣੇ ਜਿੱਡੀ,ਉਸ ਨੇ ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉੱਤੇ ਚਾਦਰ ਪਾ ਦਿੱਤੀ,
ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸਤਵਿੰਦਰ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ 'ਚ' ਸੋਂ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਸੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਕੱਟ-ਕੱਟ ਕੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰਕੇ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ ।


ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭਣਕ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗੇ।ਸਤਵਿੰਦਰ ਦੀ ਇਹ ਆਦਤ ਘੱਟ ਬੋਲਣਾ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ ਕੱਢਣਾ, ਇਹ ਉਸਦੀ ਆਦਤ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਤਵਿੰਦਰ ਉੱਤੇ ਸ਼ੱਕ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।ਉਹ ਜੋ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੱਥ ਦੀ ਸਫਾਈ ਨਾਲ ਕਰਦਾ, ਜੇਕਰ ਉਸਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾੲੀਤ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ, "ਲੋਕ ਇਸ ਉੱਤੇ ਹੀ ਇਲਜਾਮ ਲਗਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਕਰਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ, ਅਸੀ ਤਾਂ ਰੋਜ ਇਸ ਨੂੰ  ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਪਏ, ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ"।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਸੀ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੀ ਵੇਖਕੇ ਚਿਂਤਤ ਰਹਿੰਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ  ਖੇਤ  ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦਾ, ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਤੇ, ਦੂਸਰੇ ਲਗਦੇ ਖੇਤ ਵਾਲੇ ਜਿਮੀਂਦਾਰਾ ਨੇ ਕਬਜਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦਫਤਰਾਂ ਤੇ ਚੱਕਰ ਲਾਉਣ ਤੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਿੱਸਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। ਸਰਕਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਮੋਟੀ ਰਕਮ ਦੀ ਮੰਗ ਰਹੇ ਸਨ ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫਸਰਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਨਫਰਤ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ।
    
ਇਹ ਸਭ ਵੇਖ ਕੇ ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਦਿਲ ਰਹਿੰਦਾI ਜਿੳੁਂ-ਜਿਉ ਵੱਡਾ ਹੰਦਾ ਗਿਅਾ ਉਸਦੀ ਚੋਰੀ ਦੀ ਆਦਤ ਵੀ ਵੱਡੀ ਹੁੰਦੀ ਗੲੀ I ਉਹ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ, ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਚੋਰੀ ਕਰਦਾ।ਉਹ ਚੋਰੀ ਲਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਾ ਛੱਡਦਾ।
    
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਜੰਗਲ ਵਿਭਾਗ  ਦੇ ਅਫਸਰ  ਦੇ ਘਰ ਚੋਰੀ ਲਗਾਉਣੀ ਸੀ।ਉਹ ਅਫਸਰ ਬੜਾ ਚਲਾਕ ਸੀ।ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਵਿਅਕਤੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਕ ਹੋ ਗਿਅਾ, ਉਸਨੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਖਬਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਗਸ਼ਤ ਕਰਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਜਦੋਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਅਫਸਰ ਦੇ ਘਰੋਂ ਪੈਸੇ ਚੋਰੀ ਕਰਕੇ ਭੱਜਣ ਲੱਗਾ, ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਥੇ ਫੜਿਆ ਗਿਆ।ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ,"ਮੈਨੂੰ ਮਾਰੇਓ ਨਾ, ਜੋ ਪੁੱਛਣਾ ਹੈ ਪੁੱਛ ਲਵੋ"।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਇੱਕ ਨਿਡਰ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।ਹੁਣ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਡਰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।


ਉਸਨੂੰ ਚੋਰੀ ਦੇ ੲਿਲਜਾਮ ਵਿੱਚ ੬ ਸਾਲ ਦੀ ਸਜਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ....
    
ਸਤਵਿੰਦਰ ਜਦੋਂ ਜੇਲ੍ਹ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ।ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਖਤਰਨਾਕ ਬਣ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।ਹੁਣ ਉਹ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਹਰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਖਬਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ, " ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਸਕਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ  ਲੈਣਾਂ"।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਜਿਸਦੀ ਵੀ ਚੋਰੀ ਕਰਨੀ ਹੁੰਦੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਉਸਦੀ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ।ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੋਰੀ ਲਗਾਉਣੀ ਸੀ।ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਰਾਤ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵਿਅਕਤੀ ਮਿਲੇ, ਜੋ ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਮੱਝ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਕੱਟਾ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਤਵਿੰਦਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ, ਇੰਨੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ! ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ "ਭਾਈ ਇਹ ਭੈਂਸ ਕਿਥੋਂ ਲਿਆਏ ਹੋ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਕੌਣ ਹੈ" ਉਹਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਪ੍ਰਗਟ ਕੋਲੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਪੁੱਛ ਕੇ "।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਚਾਲਕੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਕਿੰਨਾ ਠੰਡਾ ਮੌਸਮ ਹੈ , ਰਾਤ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਸਵੇਰੇ ਲੈ ਜਾਣਾ, ਹੁਣ ਵਾਪਸ ਚਲੋ"। ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਪਰਤਣ ਲੲੀ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ।ਉਹ ਮੱਝ ਅਤੇ ਮੱਝ ਦਾ ਕੱਟਾ ਛੱਡ ਦੋੜ ਗਏ।                                                           
ਸਤਵਿੰਦਰ ਮੱਝ ਦਾ ਕੱਟਾ ਫੜ ਕੇ ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਪਿਅਾ, ਮੱਝ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿੱਛੇ ਚੱਲ ਪੲੀ।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਪ੍ਰਗਟ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੱਝ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।


ਪ੍ਰਗਟ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨਾਂਮ ਦਾ ਜਵਾਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਚਾਕੂ ਦਿੱਖਾ ਕੇ ਮੱਝ ਤੇ ਕੱਟਾ ਲੈ ਗਏ, "ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਦੱਸਿਆ" !


ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਸਤਵਿੰਦਰ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਿਆ.....!
"ਮੇਰੇ ਨਾਂ ਉੱਤੇ ਕੌਣ ਚੋਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ "।


ਪ੍ਰਗਟ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾਇਆ।ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲਿਆਉਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਸਨੇ ਦੋ ਗਲਾਸ ਦੁੱਧ ਦੇ ਪੀ ਲਏ।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਕਹਿ ਗਿਆ, "ਅੱਗੇ ਤੋ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹੀ ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੈ "।
                
ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ  ਦੇ ਬਾਅਦ ਸਤਵਿੰਦਰ ਫਿਰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਪ੍ਰਗਟ ਦੇ ਪਿੰਡ ਗਿਆ। ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਖਬਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ "ਫੜ ਸਕੋ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੜ ਲੈਣਾਂ"।


ਜਦੋਂ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਗਿਅਾ ਉਸ ਨੇ ਵੇਖਿਆ, ਅੱਗੇ ਪੁਲਿਸ ਹੈ,ਪੁਲਿਸ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੁਝ ਰਿਹਾ ਸੀ ਹੁਣ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ।ਸਤਵਿੰਦਰ ਪ੍ਰਗਟ  ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਤੇ ਚੜ ਕੇ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਗਿਅਾ, ਬਿਨੵਾਂ ਦੇਖੇ, ਬਿਨੵਾਂ ਸੋਚੇ ਲੜਕੀ ਦੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪੈ ਗਿਅਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਚਾਦਰ ਲੈ ਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ।ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਨੇ ਦੀਵਾਰ ਚੜਦੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ਸੀ।


ਪੁਲਿਸ ਆਈ, ਪ੍ਰਗਟ ਤੋਂ ਪੁੱਛ-ਗਿੱਛ ਕਰਨ ਲੱਗੀ, "ਤੇਰੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅਜਨਬੀ ਵਿਅਾਕਤੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆੲਿਆ"। ਪ੍ਰਗਟ ਨੇ ਕਿਹਾ,"ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਇੱਥੇਂ ਅਾੲਿਆਂ, ਇਹ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਜਵਾਈ ਸੋਂ ਰਹੇ ਹਨI ਪੁਲਿਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੈਰੀਂ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਗਈ।                                             
ਪ੍ਰਗਟ ਨੇ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਉੱਠਾਇਆ, ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ।ਉਸ ਰਾਤ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਜਿੱਥੇਂ ਵੀ ਚੋਰੀ ਕਰਦਾ, ਉਸ ਦਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਦੇ  ਘਰ ਵੀ ਦੇ ਜਾਂਦਾ।ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ," ਤੁਹਾਡੇ ਇਹ ਪੈਸੇ ਕੰਮ ਆਉਣਗੇਂ "।


ਪ੍ਰਗਟ ਪੈਸੇ ਲੈਣ ਤੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਮਨਾਂ ਕਰਦਾ, ਪਰ ਸਤਵਿੰਦਰ ਫਿਰ ਵੀ ੳੁਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਮੱਲੋ- ਮੱਲੀ ਦਿੰਦਾ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਦਾ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ, ਪ੍ਰਗਟ ਦੀ ਧੀ ਗੀਤਕਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਿਆ।


ਗੀਤਕਾ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਚਾਹੁਣ  ਲੱਗੀ।                                          


ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪ੍ਰਗਟ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਨੇ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ "ਤੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਨਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ, ਮੇਰੀ ਸਲਾਹ ਆ, ਤੂੰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਂ ਲੈ"।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇਕਿਹਾ,"ਮੈਨੂੰ ਕੋਣ ਕੁੜੀ ਦੇਵੇਗਾ।ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੱਸਦਾ ਹੋਈਆਂ,ਉਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਦਸ ਨੰਬਰੀਂ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
 
ਇੱਕ ਸਪਾਹੀ ਨੂੰ ਸਤਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੇਖ-ਰੇਖ ਲਈ  ਛੱਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈਂ। ਉਸਨੇ ਸਤਵਿੰਦਰ  ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਅਵਾਜ ਲਗਾਈ,"ਸਤਵਿੰਦਰਾਂ ਤੂੰ ਅੰਦਰ ਹੈ"।
ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ," ਹਾਂ, ਮੈ ਅੰਦਰ ਹਾਂ, ਆ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵੋਂ ਚਾਹੇ"।


ਉਹ ਚੁਪ-ਚੁਪੀਤੇ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਿਆ।


ਉਸੇ ਰਾਤ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਘਰ  ਦੀ ਕੰਧ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਇੱਟਾ ਕੱਢ ਕੇ ਚੋਰੀ ਕਰ ਲਈ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਸਤਵਿੰਦਰ ਉੱਤੇ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛ-ਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਗਈ  ਤਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇੰਨ੍ਹੀ ਛੋਟੀ ਮੋਰੀ 'ਚੋਂ' ਤਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ"।


ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਜੋ ਗਹਿਣੇ ਚੋਰੀ ਕੀਤੇ, ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਹਨ"।ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਉਹ ਤਾਂ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ, ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਹੁਣ  ਗੁੱਸਾ ਆ ਗਿਆ, ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਕੁਟਾਪਾ ਕੀਤਾ। 


ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ....
 
ਜਦੋਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਵਿਆਕਤੀ ਨੇ ਵੇਖ ਲਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਖਬਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਤਵਿੰਦਰ  ਚੋਰੀ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਕੇ ਭੱਜਿਆ ਤਾਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਤੋਂ ਅੱਧੇ ਗਹਿਣੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਥਾਣੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਜਦੋਂ ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤੇਜ ਬੁਖਾਰ ਹੋ ਗਿਆ।


ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬੁਖਾਰ ਹੋ ਗਿਆ"।ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਥਾਣੇਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਅੱਧੇ ਗਹਿਣੇ  ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ , ਤਾਂ ਹੋ ਗਿਆ" ।
ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਤੇਰੇ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਰਹਿ ਗਏ, ਇਸ ਲਈ ਬੁਖਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਕੀ ਤੂੰ ਕਦੇ ਉਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ, ਜਿਸ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਚੋਰੀ ਹੋ ਗਏ, ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ "।


ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਪਿਹਰੇਦਾਰੀ ਹੋਰ ਵੀ ਸਖਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੋਂਣ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੱਥ ਕੜੀ ਮੰਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਕੜ ਦਿੱਤੇ।


ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਸੋਂ ਗਿਆ, ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਹੱਥਕੜੀ ਜ਼ੋਰ ਮਾਰ ਕੇ ਖੋਲ੍ਹ ਲਈ।
     
ਹੁਣ ਉਹ ਥਾਣੇਦਾਰ ਦੀ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਭੱਜ ਗਿਆ।


ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਿਟੀਆਂ ਦੀਆਂ ਭਰੀਆਂ (ਬੰਡਲ) ਇੱਕ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜੋੜ ਕੇ ਪੱਕੀ ਪਾਉੜੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਘੋੜੀ ਦੀ ਇੱਕ ਲਗਾਮ ਖਿੱਚੀ, ਉਸਨੇ ਉਸ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਉਛਾਲ ਕੇ ਚੁਬਾਰੇ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ ।ਜਿਸ ਚੁਬਾਰੇ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਲੱਕੜੀ ਦੀ ਪਾਉੜੀ ਸੀ।ਉਹ ਚੁਬਾਰਾ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ।


ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਟੀਆ ਦੀਆਂ ਭਰੀਆ ਵੀ ਹਟਾ ਦਿੱਤੀਆਂ।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਪ੍ਰਗਟ ਦੀ ਧੀ ਗੀਤਕਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਗਿਆ ," ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ਦੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਘੋਡ਼ੀ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀ, ਘਾਹ, ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੇਵੀਂ "।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਸਵੇਰੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਥਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਉੱਠਣ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੱਥਕੜੀ ਪਾ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ।


ਇੱਕ-ਦੋ ਦਿਨ ਦੇ ਬੀਤ ਜਾਣ  ਦੇ ਬਾਅਦ....


ਥਾਣੇਦਾਰ ਦੀ ਘੋੜੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਕਿਤੋਂ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲੀ।
ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਸਤਵਿੰਦਰ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛਿਆ" ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਘੋੜੀ ਤਾਂ ਲੱਭ ਦੇਵਾਂਗਾ, ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਹੈ, ਜਿੰਨੇ ਦੀ ਘੋੜੀ ਹੈ ਉਨਾਂ ਮੁੱਲ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ"।


ਥਾਣੇਦਾਰ  ਨੇ ਕਿਹਾ " ਮੈਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈਂ "।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੀਆਂ ਨੂੰ ਚੁਬਾਰੇ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਲੈ ਗਿਆ।


ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ,"ਥਾਣੇਦਾਰ ਸਹਿਬ , ਘੋੜੀ ਨੂੰ  ਚੁਬਾਰੇ ਉੱਤੋਂ  ਉਤਾਰ  ਲਓ"।


ਥਾਣੇਦਾਰ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ !


ਥਾਣੇਦਾਰ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਪੱਕੀ ਪਾਉੜੀ ਤੋਂ, ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਚੜਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।


ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਇਸ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਵੀ ਤੂੰ ਹੀ ਸਕਦਾ ਹੈ,ਸਾਡੇ ਬਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ "।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕੋਲ ਪਏ, ਭਰੀਆਂ ਦੀ ਢਲਾਣ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਬਣਾ ਲਈ। ਉਸ ਨੇ ਘੋੜੀ ਦੀ ਲਗਾਮ ਖਿੱਚੀ ਕੇ, ਉਹ ਬੜੀ ਅਸਾਨੀ  ਨਾਲ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਲੈ ਆਇਆ ।


ਉਸ ਨੇ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਥਾਣੇਦਾਰ  ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ, ਥਾਣੇਦਾਰ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ.....


ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, "ਸਤਵਿੰਦਰਾਂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਕਰ, ਡਾਕਾ ਮਾਰ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਰਜੀ ਲੁੱਟ, ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਫੜਗੇ ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਤੋਂ, ਜੋ ਤੇਰੀ ਮਰਜੀ ਕਰਦੀ ਉਹ ਕਰ "।


ਸਤਵਿੰਦਰ ਨੇ ਬੜੀ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ,


"ਜੇਕਰ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਫੜੋਗੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਚਨ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਚੋਰੀਂ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ"।




ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )

ਸ਼ਹਿਰ - ਬਲਾਚੌਰ (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)

ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ  (ਥਿਏਟਰ ਐਂਡ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ)

ਈ-ਮੇਲ :  sandeepnar22@yahoo.Com
ਸੰਪਰਕ - 9041543692, ਫ਼ਿਲਮ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਲਈ।

ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਸੋਚਦੇ ਵੱਖਰਾ, ਦਿਸਦੇ ਅਨੋਖੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਪੈਸੇ ਦੀ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੋੜ ਨਾ, ਦਿਨੇ ਦਿੱਲ ਤੇ ਡਾਕੇ ਮਾਰਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂਮ ਜੱਪ ਕੇ, ਰੱਬ ਤੋ ਸਭ ਲੈਂਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਜੂਹ ਤਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ, ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਏ, ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੱਸਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਸ਼ਕਲ ਸੂਰਤ, ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਜਹੀ, ਜੱਦੋ-ਪੁਸਤੋਂ ਇੱਕੋ ਜੇਹੇ ਦਿਸਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਭਲਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਮੈਦਾਨੇ ਜੰਗ ਆਉਂਦੇ, ਜਾਨਾਂ ਤੱਕ ਖੇਡ ਜਾਂਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਆਪਣੇ ਜਖਮਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ, ਕਿਸੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਾ ਦੇਖ ਸਕਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਕਿਸੇ ਸੱਜਰੇ ਸਵੇਰ ਦੀ ਓਸ ਵਾਂਗ, ਦਿੱਲ ਸੱਚਾ ਤੇ ਸੁੱਚਾ, ਰੱਖਦੇ ਇਹ ਲੋਕ ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਮੈਂ ਅਵਾਮ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਰਾਜ ਦੀ ਹਾਂ, 'ਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ' ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਜੇਹੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਮੈਂ ਇਕਲਵ, ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਦਰੋਣ, ਜੇਹੇ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਪਹਿਰਾਵੇਂ ਦੇ ਸੰਤ ਨਹੀਂ, ਤਨ ਮਨ ਦੇ ਸੰਤ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਭੋਲੇਪਨ 'ਚ' ਜੇ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਗਲਤੀ, ਬੱਚਾ ਸਮਝ ਕੇ, ਕਰਦੇ ਮਾਫ਼, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਵਸਾ ਦੇਣਾ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਦਿਆਲਤਾ ਹੈ, ਵਸਾ ਕੇ ਫਿਰ ਨਾ ਕਦੇ ਉਜਾੜਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਕੰਮ ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਕਠੋਰ ਕਰ ਜਾਂਦੇ, ਦਿੱਲ, ਨਰਮ ਸੀਨੇ 'ਚ' ਧੜਕਦੇ, ਰੱਖਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਮੇਰੀ ਹਰ ਹਰਕਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ, ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕੀ, ਜਾਣਦੇ ਇਹ ਲੋਕ,
ਕਦਰ ਕਰਨੀ ਕੋਈ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖੇ, ਆਪਣੀ ਪਦਵੀ ਤੇ ਨਾਲ ਬੈਠਾਲਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਹਾਰ ਖਾਣਾ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਨਹੀਂ, ਹਰ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਜੇਤੂ-ਕਰਾਰ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਜਦੋਂ ਹੱਸਦੇ, ਇਕੱਲੇ ਹੱਸਦੇ ਨਾ, ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਹੱਸਾ ਜਾਂਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਹਰ ਕੰਮ ਅਧੂਰਾ, ਪੂਰਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਲ 'ਚ', ਇਹ ਲੋਕ,
ਕੀ ਕਰਦੇ ਸਮਝਣਾ ਬੜਾ ਔਖਾ, ਪਰ ਕੁੱਝ ਨ ਕੁੱਝ ਸਮਝਾ ਜਾਂਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਕਰਜ ਉਤਾਰਾਂਗਾ ਮੈਂ, ਅਪਣੇ ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਸ਼ਾਹ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਮੇਰੀ ਕਹਿੰਦਿਆਂ-ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਸੋਚ ਰੁੱਕ ਜਾਏ, ਕੀ-ਕੀ ਦੱਸਾ, ਕੀ-ਕੀ ਕਰਦੇ ਇਹ ਲੋਕ।
ਜੇ ਮੈਂ ਨਾਸਤਕ ਹੋ ਕੇ, ਆਖਾਂ ਰੱਬ ਹੈਂ ਨਾ, 'ਭੋਲ੍ਹਿਆ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹੈਂ,' ਕਹਿ ਜਾਂਦੇ ਇਹ ਲੋਕ,
ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨੇ ਦਾ, ਬੜਾ ਹੀ ਸ਼ੋਕ ਰੱਖਦੇ, ਮਰੇ ਹੋਏ ਤੇ ਸੋਟੇ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਜੇ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਵੀਰ ਆਖਾ, ਬੜੇ ਭਈ ਦਾ ਮੈਨੂੰ, ਦਿੰਦੇ ਸਤਿਕਾਰ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਬੜਾ ਭਈ ਜੇ ਮੈ ਕਹਿ ਬੁਲਾਵਾਂ, ਛੋਟੇ ਵੀਰ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ, ਦਿੰਦੇ ਸ਼ਿਗਾਰ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਜੇ ਬਾਪ ਸਮਝ ਕੇ, ਬਾਪੂ ਆਖਾਂ, ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲਾ, ਦਿੰਦੇ ਪਿਆਰ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਜੋ ਮੈਂ ਪਰਦੇ ਤੇ ਵੇਖਦਾਂ, ਉਹ ਤਾਂ ਧੋਖਾ ਏ, ਕਿਸੇ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਅਸਲੀ, ਨਾਇਕ ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਮੈਂ ਬਣਾ ਕੇ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਹੀਂ ਸਿਫਤ ਕਰਦਾ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਬਹੁੱਤ ਚੰਗੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਇੱਕ ਦੁਆ, ਉਸ ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਤਾਈਂ, ਰੱਬਾ ਚੰਗੇ-ਚੰਗੇ ਰੱਖੀਂ, ਮੇਰੇ ਵਤਨ ਦੇ ਲੋਕ।
ਕਿਸੇ ਸੰਨ ਜਾਂ ਚੋਰੀ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਜੁਗਤ ਕਰਦੇ, ਸਲਾਹਾਂ ਦਿੱਲੀ ਲੁੱਟਣ ਦੀਆਂ, ਕਰਦੇ ਇਹ ਲੋਕ,
ਕਦਰਾਂ ਮੰਨ ਵਿੱਚ, ਬੈਠਾਉਣ ਦਿੱਲ ਉੱਤੇ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਸਿਰ ਨਾ ਝੁਕਾਉਣ, ਇਹ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਕੀ ਢਾਲੇ-ਫਾਡੇਂ  ਪੁੱਛਾਂ  ਪੰਡਤਾਂ ਤੋਂ, ਮੇਰੀ ਤਕਦੀਰ ਦੇ ਪੰਨੇ ਲਿੱਖਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਉੱਛਲਦੇ, ਡੀਗਾਂ - ਲਾਂਘਾ, ਮਿਣਨੇ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਸਿੱਧੇ ਅਸਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾ ਛੂਹਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ।
ਦੇਸ਼ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੈਂ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ, ਮੇਰੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕ, ਮੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ, ਇਹ ਲੋਕ,
ਮੈਨੂੰ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਸ਼ਰਮ ਆਵੇ, ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨੇ, ਚਾਹੇ ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਲੋਕ।


ਦਿਨੇ ਸੋਂਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗਦੇ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ,
ਕੀ ਭੰਡਾਂ, ਕੀ ਸਰਾਂਵਾ, ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ।


ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )
ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)
ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ (ਲ.ਪੀ.ਯੂ)
Email id : sandeepnar22@yahoo.Com
ਮੋਬਾਈਲ ਨੰਬਰ. 9041543692

ਮਧੂ ਨੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਦਸਵੀਂ ਜਮਾਤ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਲੱਗਭਗ ਚਾਰ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਗਿਆਰਵੀਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।ਉਸ ਲਈ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਸਭ ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ ਨਵੇਂ ਸਨ।ਉਸਦੇ ਨਾਲ ੧੫ ਮੁੰਡੇ ਅਤੇ ੧੨ ਕੁੜੀਆਂ ਸਹਿਪਾਠੀ ਸਨ ।ਮਧੂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਕੁੜੀ ਸੀ ।ਉਸਦੇ ਦੋ ਭਰਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਭੈਣ ਸੀ, ਜੋ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਮੀਡਿਅਮ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ।ਕਾਲਜ ਵਲੋਂ ਘਰ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਮਧੂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ-ਭੈਣ ਦੇ ਨਾਲ ਖੂਬ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦੀ, ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਸਥਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੀ ਜਾਂ ਦੂਜਾ ।

ਦੀਪਕ ਦੂਸਰੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਮਧੂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ, ਜੇ ਕਦੇ ਉਸਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਮਧੂ ਕੋਲੋ ਪੁਛ ਲੈਂਦਾ, ਉਹ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਘਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਸੀ, ਪਰ ਦੀਪਕ ਮਿਡਲ ਕਲਾਸ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ, ਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਮੀਰ ਨਾ ਜਿਆਦਾ ਗਰੀਬ । ਦੀਪਕ ਦਾ ਪਿਤਾ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿੱਚ ਡੀ.ਜੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ, ਜਦੋਂ ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਂਦਾ । ਮਧੂ ਅਤੇ ਦੀਪਕ ਬਾਰ੍ਹਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ।ਦੀਪਕ ਦੀ ਭੈਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ।


ਮਧੂ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਦੂਰ ਲੜਕੀਆਂ ਦੇ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਦੀਪਕ ਕਦੇ ਕਦੇ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੇ ਕੋਲ ਵੀ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ।


ਦੀਪਕ ਤੇ ਮਧੂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਆਖਰ ਇਕ ਦਿਨ ਮਧੂ ਨੇ ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬ ਦਿੱਤੀ।ਉਸ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਦੀਪਕ ਨੇ ਜਦੋਂ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਕਿਤਾਬ ਖੋਲ੍ਹੀ,ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਧੂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਦੀਪਕ ਨੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਆਰਥਕ ਹਾਲਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਕੋਲ ਜੋ ਬਸ ਸਟੈਂਡ ਸੀ ।ਮਧੂ ਉੱਥੇ ਕਾਲਜ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲਈ ਬਸ ਚੜ੍ਹਦੀ,ਦੀਪਕ ਅਤੇ ਮਧੂ ਇੱਕ ਦੂੱਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਲੈਂਦੇ, ਸਮਾਂ ਗੁਜ਼ਰਦਾ ਗਿਆ ਮਧੂ ਅਤੇ ਦੀਪਕ ਦਾ ਪਿਆਰ ਹੱਦੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵੱਧ ਗਿਆ।
ਉਧਰੋਂ ਮਧੂ ਦੇ ਘਰ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਗੱਲ ਚਲਣ ਲੱਗੀ, ਉਸਦੇ ਘਰ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਗਾ।ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੁੰਡਾ ਸਵੀਡਨ ਵਿੱਚ ਪੱਕਾ ਹੈ, ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਸਵੀਡਨ ਦੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਮਿਲੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਮੁੰਡਾ ਸਵੀਡਨ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ।" ਮਧੂ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਲਈਆਂ।ਮਧੂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਾਲ ਮਧੂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਹੋ ਗਈ।


ਬਚਪਨ ਤੋ ਮਧੂ ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੌਂਦੀ ਸੀ।ਉਹ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਨਾ ਸੌਂ ਸਕੀ, ਉਹ ਕਦੇ ਦੀਪਕ ਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਤਾਂ ਕਦੇ ਦਾਦੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੀ।ਉਸਦੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਵੀ ਮਧੂ ਬਾਰੇ ਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਮਧੂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਦੀਪਕ ਹੀ ਸੀ ।ਮਧੂ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ । ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਦੇ ਬਾਅਦ ....
ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਦੀਪਕ ਨਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ,ਦੀਪਕ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਧੂ ਨੇ ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮਧੂ ਨੇ ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਤੈਅ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਮਧੂ ਅਤੇ ਦੀਪਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਭੱਜਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕੀਤਾ।
ਦੀਪਕ ਸਵੇਰੇ ਦੇ ਲੱਗਭਗ ੪:੦੦ ਵਜੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਮੋਟਰਸਾਇਕਿਲ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ। ਮਧੂ ਨੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹੇ-ਜਿਹੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਅਤੇ ਦੀਪਕ ਦੇ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪਈ ।ਦੀਪਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਭੈਣ ਅਤੇ ਭਣੋਈਏ ਦੇ ਘਰ ਮਧੂ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ, ਭਣੋਈਆ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ,ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਪਕ ਅਤੇ ਮਧੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਲਗੇ ।
ਲੱਗਭਗ ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਰੂਪ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕੋਰਟ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲਿਆ ।ਮਧੂ ਦੇ ਘਰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਦਾਸੀ ਛਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ।ਮਧੂ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਤਲਾਸ਼ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੀਤੀ,ਪਰ ਉਹ ਮਧੂ ਨੂੰ ਤਲਾਸ਼ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ,ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆ ਸਨ ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, "ਮਧੂ ਜਿਸ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ,ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਭੱਜ ਗਈ,ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, "ਲੜਕੀਆਂ ਦਾ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ, ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਲੰਕਿਤ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਫਿਰ ਲੜਕੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ, "ਹੁਣ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਕੀ ਕਰੇਗੀ,ਘਰ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਇੰਨੀ ਅਮੀਰੀ ਸੀ,ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰੂਗੀ ।
ਮਧੂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਹੁਣ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ, ਮਧੂ ਨੂੰ ਅਗਵਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਦੀਪਕ ਨਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਜੋ ਉਸ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ।


ਪੁਲਿਸ ਦੀਪਕ ਦੇ ਘਰ ਗਈ।ਦੀਪਕ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਕੋਈ ਗਲਤ ਸੂਚਨਾ ਮਿਲੀ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ।ਖੋਜ ਕਰਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੂਸਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਚੌਕੀ ਤੇ ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚੁਰਾਹੇ ਵਲੋਂ ਫੜ ਲਿਆ । ਦੀਪਕ ਨੇ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਸਭ ਵਿਅਰਥ । ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਕੋਰਟ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ।ਆਦਲਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, "ਇਹ ਅਪਰਾਧੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦਾ ਤਾਂ ਕੋਰਟ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਹੈ," ਲੋਕਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਸਾਬਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਉਹ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹਨ।ਮਧੂ ਅਤੇ ਦੀਪਕ ਜਦੋਂ ਕੋਰਟ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਏ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਮਧੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਚਲ, ਅਸੀਂ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਦੀਪਕ ਨਾਲ ਹੀ ਧੂਮ ਧਾਮ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ ।ਪਰ ਮਧੂ ਖਾਮੋਸ਼ ਸੀ । ਦੀਪਕ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਪਿਤਾ ਜੀ ਹੁਣ ਅਸੀ ਵੱਡੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਲਈ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਚੁਣਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ ।"


ਦੀਪਕ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਦੁਕਾਨ ਅਤੇ ਘਰ ਮਿਲ ਗਿਆ । ਦੀਪਕ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਦੁਕਾਨ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਈ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਖਰੀ ਜਿਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਸ ਗਈ।


ਕੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸਣਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਖ਼ਮ ਦੇਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ? ਕੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਖ-ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਭਰ ਲਈ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਕੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵੀ ਅਤੇ ਦੋ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ?




ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )
ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)
ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ (ਲ.ਪੀ.ਯੂ)
Email id : sandeepnar22@yahoo.Com
ਮੋਬਾਈਲ ਨੰਬਰ. 9041543692

ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਆਸ ਪਾਸ  ਦੇ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਘਰਾ ਦਾ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲੱਗੇ । ਜਿਨ੍ਹਾ ਉਠਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਓਨਾ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ । ਕਰਮਾ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, "ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਚੱਲਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣਗੇ ।  ਮੈਂ ਖੇਤ  ਦੇ ਕੋਨੇ 'ਚੋ' ਜਾ ਕੇ ਦੱਬੇ ਹੋਏ, ਚਾਂਦੀ  ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਕੱਢਕੇ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ । 200 ਸੌ  ਦੇ ਸਿੱਕੇ ਹੋਣਗੇ ਸਾਡੇ ਕੰਮ ਆਉਣਗੇ" । ਸੁਰਜੀਤ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ  ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਸੀ, ਜੋ  ਇੱਕ 5 ਸਾਲ ਦਾ ਦੂਸਰਾ 7 ਸਾਲ  ਦੇ ਸਨ ।

ਕਰਮਾ ਜਦੋਂ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਲੱਭਣ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੂੰ ਸਿੱਕੇ ਲੱਭਦੇ-ਲੱਭਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ। ਸੁਰਜੀਤ ਉਸਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਬੰਟਵਾਰੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।  ਕੁੱਝ ਗੁਆਂਢੀ ਹਰਦੀਪ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ "ਕਰਮੇ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ" ।
 
ਸੁਰਜੀਤ  ਨੂੰ ਲੋਕ ਕਹਿਣ ਲਗੇ, "ਅਸੀ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ  ਚਲਦੇ ਹਾਂ , ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀ ਪਿੰਡ ਦੇ  ਬਾਹਰ ਜਾਵਾਂਗੇ ,  ਕਰਮਾ ਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਤੁਸੀਂ  ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਜਾਣਾ , ਅਸੀ ਤੁਹਾਡਾ ਪਿੰਡ  ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਨਗੇ.....


ਜਦੋਂ ਕਰਮਾ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਸੁਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ,  ਖਤਰੇ  ਦੇ ਕਾਰਨ ਸਭ ਆਪਣਾ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ । ਪਿੰਡ ਬਾਹਰ ਸਾਡਾ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ । 


ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ " ਕਿ ਸਿੱਖ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਹੈ , ਅਸੀ ਸਾਰੇ ਆਪਣੀ ਭਾਈਚਾਰੇ  ਦੇ ਵੱਡੇ ਕਾਫਿਲੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਂਵਾਗੇ , ਸਾਡੇ ਦੁਸ਼ਮਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਗੇ"। 


ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ - ਸੁਣਦੇ ਕਰਮਾਂ  ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਅਤੇ ਪਤਨੀ  ਦੇ ਨਾਲ ਪਿੰਡ  ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ।


ਕਰਮੇ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਵਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ।  ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਘਰ  ਤੋਂ ਇੱਕ ਤਲਵਾਰ ਲਈ ਸੀ, ਕੁੱਝ ਬਰਤਨ ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਸਨ। ਉਹ ਖਾਣ ਪੀਣ ਵਾਲਾ ਸਮਾਨ ਤਾਂ ਉਹ ਘਰ  ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ  ਦੇ ਲੋਕਾਂ  ਦੇ ਪੈਰਾਂ  ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਖੋਜ ਦੇ - ਖੋਜ ਦੇ ਪਿੱਛੇ-ਪਿਛੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸਨ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਰਾਤ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ।
 
ਸਵੇਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਉਹ ਚੱਲਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ......
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਸਾਥੀ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ।


ਦੁਪਹਿਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਸ ਅਤੇ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਸੀ ।  ਬੱਚੇ ਵਾਰ - ਵਾਰ ਪਾਣੀ ਮੰਗ ਰਹੇ ਸਨ ।  ਬੱਚੇ ਭੁੱਖ - ਪਿਆਸ ਨਾਲ ਵਿਲਕ ਰਹੇ ਸਨ  । ਕਰਮੇ ਤੋ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਲਕਨਾ ਵੇਖਿਆ ਨਾ ਜਾ ਸਕਿਆ ।  ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ - ਵਾਰ ਤਸੱਲੀ  ਦੇ ਰਿਹੇ ਸੀ ਕਿ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਖੂਹ ਵਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਟਾਹਲੀ ਅਤੇ ਤੂਤ ਦੇ  ਦਰੱਖਤ ਸਨ। ਉਹ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ ਪੁੱਜ ਗਏ ।


ਕਰਮਾਂ ਪਾਣੀ ਕੱਢਣ ਦੀ ਤਰਤੀਬ ਸੋਚਣ ਲਗਾ ।  ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਲਟੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਪਗਡ਼ੀ ਖੋਲ ਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸਾ ਬਾਲਟੀ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਦੂਜਾ ਹੱਥਾ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਿਆ । ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਖੂਹ ਚੋ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਈ ।


ਕੁੱਝ ਮੁਸਲਮਾਨ ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ......


ਸੁਰਜੀਤ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਤਲਵਾਰਾਂ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਈ  ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ । ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਸੁਰਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ  ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਕਰਮੇ  ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚਿੰਮੜ ਗਈ  ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ "ਇੱਥੇ  ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਸਾਡੀ ਤਰਫ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ , ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਤਲਵਾਰਾਂ ਹਨ , ਉਹ  ਅੱਠ - ਦਸ ਲੋਕ ਹਨ "। ਉਹ ਡਰਦੀ ਹੋਈ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ "ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਹੈ, ਇਹ ਲੋਕ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਣਗੇ , ਮੇਰਾ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ  ਦਾ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀ ਕਰਨਗੇ" ।


ਕਰਮੇ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜਲਦੀ - ਜਲਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੇ ਸਨ।


ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਮੇ ਅੱਗੇ ਤਰਲੇ ਕਰਨ ਲੱਗੀ.....


ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ "ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪ ਹੀ ਮਾਰ ਦੇ ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਏ"।


ਕੁੱਝ ਪਲ ਕਰਮਾਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕੀ ਕਰਾਂ.....


ਕਰਮਾਂ ਪੱਥਰ ਦਿੱਲ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਕਰਮੇ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤਨੀ ਦਾ ਗਲਾ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ । ਫਿਰ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੀਆਂ ਦਾ ਗਲਾ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ।


ਹੁਣ ਦੁਸ਼ਮਣ ਕੋਲ ਆ ਪੁੱਜੇ.....


ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਨਾਲ  ਦੁਸ਼ਮਨ ਦਾ ਸਿਰ ਧੜ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੰਦਾ । ਉਸਨੇ ਇੱਕ - ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਪੰਜ-ਛੇ ਦੁਸ਼ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਰਹਿੰਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਜਾਨ ਬਚਾ ਕੇ ਭੱਜ ਗਏ।


ਉਸਦੀਆਂ  ਅੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈਆ । ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਸ਼ ਭੁਲਾ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ  ਵਾਲੀਆ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ।


ਕਰਮੇ  ਅਪਣੀ ਲਹੂ ਨਾਲ ਲੱਥਪੱਥ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਤੋ ਦੂਰ ਚਲਾ ਗਿਆ.....




ਇੱਥੇ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਰਮੇਂ ਲਈ ਸਭ ਅਜਨਬੀ ਸਨ ।ਕਰਮਾ ਖਾਮੋਸ਼ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ।


ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੋਈ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਬਟਵਾਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅਥਰੂ ਲੈ ਕੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਉੱਠ ਕੇ, ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ।


ਹੁਣ ਕਰਮਾ  ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ.....




ਨਫਰਤ ਦੀ ਅੱਗ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ।ਸਾਧੂ - ਸੰਤਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਜੀਵਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।


ਧਰਮ ਪਿਆਰ-ਮੇਲ-ਮਿਲਾਪ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਨਫਰਤ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ। ਕੀ ਦੇਸ਼ ਬੰਟਵਾਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਿੰਦੂ, ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੋਰ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਕੀ ਭਰਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ?


ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )
ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)
ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ (ਲ.ਪੀ.ਯੂ)
Email id : sandeepnar22@yahoo.Com
ਮੋਬਾਈਲ ਨੰਬਰ. 9041543692

ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹਰ ਆਦਮੀ ਦਾ ਜਨਮ-ਜਨਮ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਆਪਣੇ ਕਰਮ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਆਓ ਪੜ੍ਹਏ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ !


ਇੱਕ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ  ਦੇ ਮੰਤਰੀ ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇਹ ਖਬਰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਉਪਰੰਤ ਚੰਦ-ਕੂ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਸਭ ਦਰਬਾਰੀ ਹੈਰਾਨ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦੁਰ ਸੀ,ਲੜਾਈ ਜਿੱਤਣ ਉਪਰੰਤ ਹੀ ਕਿਵੇਂ ਮਰ ਗਿਆ !


ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ ਹੁਣ   ਰਾਜਾ ਕਿਸ ਨੂੰ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰੀਏ....


ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਜਾ ਦੀ ਰਾਏ ਲੈ ਕੇ ਵੱਡੇ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਇਹ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ, ਕਿ "ਰਾਜਕੁਮਾਰ  ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰਾਜੇ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਰਾਜ ਗੱਦੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇਗਾ"।


ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਆ ਲਈ ਸਾਧੂਆ  ਦੇ ਕੋਲ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।


ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਵੱਡਾ ਹੋ ਚੁੱਕੇਆ ਸੀ।


ਲੱਗਭਗ ਨੌ ਸਾਲ  ਦੇ ਬਾਅਦ ਰਾਜੇ ਦੇ ਭਰਾ ਦੀ ਵੀ ਬੁਢੇਪੇ ਨਾਲ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।


ਹੁਣ ਫਿਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਾਜੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ.....


ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਸਾਧੂਆਂ ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ, ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ ਗਿਆ।


ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸਾਧੂਆਂ ਕੋਲੋਂ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਹੁਣ ਗਿਆਨੀ ਬਣ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।ੳਸ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਹੋਇਆ, ਕੌਣ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਕੋਣ ਭੈੜਾ।
ਰਾਜਾ ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ ਸੀ।ਰਾਜਾ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।


ਕਈ ਦੂਜੇ ਰਿਆਸਤਾਂ  ਦੇ ਰਾਜੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮਿੱਤਰ ਬਣ ਗਏ।ਉਹ ਭੇਸ਼ ਬਦਲ ਕੇ ਅਪਣੀ ਪ੍ਰਜਾ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਪਟਾਣ ਲਈ ਨਿਕਲਦਾ.....


ਉਸ ਦੇ ਰਾਜ ਦੀ ਜਨਤਾ ਬਹੁੱਤ  ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀ। ਰਾਜ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਨਾਚ-ਗਾਉਣੇ ਤੇ ਜਸ਼ਨ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।
ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਹੌਲੀ - ਹੌਲੀ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ " ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ,ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਕਾਰਜ ਨਹੀ ਕੀਤਾ, ਜਿਸਦੇ ਬਦਲੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਧੂਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਿਹਾ ਜੋ ਮਿਲਿਆ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਖਾਧਾ ਤੇ ਸਧਾਰਣ ਪਹਿਨਾਵਾਂ ਪਹਿਨਿਆ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ  ਕੰਮ  ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਆਰਾਮ ਮਿਲ ਰਿਹਾ"।


ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਰਾਜਾ ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚਦਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਨੇ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹਿਆ, ਇਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੀ ਹੈ.....                                    
ਰਾਜਾ ਨੇ ਜੋਤੀਸ਼ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਜੋਤੀਸ਼ੀ ਨੇ ਪੰਜ ਦਿਨ ਮੰਗੇ।ਪੰਜਵੇ ਦਿਨ ਰਾਏ  ਦਿੱਤੀ "ਹੇ ਰਾਜਨ , ਤੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਦੂਰ ਅਜਨਬੀ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਸਵਾਲਾ ਦੇ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਜਾਣਗੇ"।
            
ਹੁਣ ਰਾਜਾ ਘੋੜਾ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਤੋਂ ਭੇਸ਼ ਬਦਲ ਕੇ ਅਜਨਬੀ ਰਸਤੇ  ਦੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।


ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ.....
 
ਜੋਤਸ਼ੀ ਦੇ ਦੱਸੇ ਅਨੁਸਾਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਬਾਗ ਵੇਖਿਆ, ਜੋ ਫਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਈਆ ਸੀ। ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਬੜੀ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਉਸ ਦੇ ਵੇਖਦੇ-ਵੇਖਦੇ, ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਬਾਗ ਅੰਦਰੋਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, " ਹੇ ਰਾਜਨ! ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ"।


ਰਾਜਾ ਹੈਰਾਨ ਸੀ, ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਰਾਜਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਕਿਸਨੇ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ।


ਉਸ ਆਦਮੀ  ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਰਾਜਾ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ।ਉੱਥੇ ਉਸਦਾ ਦੋ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ।ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਦਾ ਘੋੜਾ ਫੜਿਆ ਕੋਲ ਦੱਰਖਤ ਨਾਲ  ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ।ਰਾਜੇ ਦੇ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਔਰਤਾਂ ਚੱਲ ਪਈਆ, ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕੁਟੀਆ ਦੇ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈਆਂ....                                                                                                    
ਰਾਜਾ ਇਹ ਸਭ ਵੇਖਕੇ  ਹੈਰਾਨ ਸੀ ! ਇੰਨਾ ਹਰਾ-ਭਰਿਆ ਬਾਗ ਜੋ ਸਵਰਗ ਵਰਗਾ ਸੀ, ਇੰਨੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਝੋਪੜੀ ਵਰਗਾ ਮਕਾਨ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ।
      
ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਖਾਣਾ-ਖਾਣ ਦੇ ਬਾਅਦ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਇਹ ਬੋਲ ਦਿੱਤਾ, " ਹੇ ਰਾਜਨ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਨੀ ਥਕਾਵਟ ਉਤਾਰ ਲਵੋ, ਸਵੇਰੇ ਤੈਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ, ਜਿਹੜੇੇ ਤੂੰ ਲੈਣ ਆਇਆ"। ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤੇ ਰਾਜਾ ਉੱਠ ਕੇ ਖਿਡ਼ਕੀ  ਦੇ ਕੋਲ ਜਾਕੇ ਸੋਚਣ ਲਗਾ।"ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੈ,ਮੈ ਰਾਜਾ ਹਾਂ ,ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੈ ਮੈ ਸਵਾਲ ਦੇ ਹੱਲ ਭਾਲਣ ਆਇਆ ਹਾਂ"।                                                                                 
ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਦਾ ਖਾਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।ਉਹਨਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ,"ਇੱਥੋਂ 20 ਕਿ.ਮੀ ਦੀ ਦੂਰੀ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਔਰਤ ਇਸ ਸੜਕ ਦੇ ਕੰਡੇ ਝੋਪੜੀ ਬਣਾਕੇ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਉੱਥੇ ਦੀ ਲੰਘੇਗਾ, ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਵੇਂਗੀ, ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ  ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇਵੇਗੀ "।ਰਾਜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਵਿਦਾਈ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘੋੜੇ  ਦੇ ਨਾਲ ਉਥੋਂ ਚੱਲ ਪਿਆ।


ਚਲਦੇ-ਚਲਦੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਵਕਤ ਹੋ ਗਿਆ.....
 
ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰਾਜੇ ਦੇ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਉਸਨੂੰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੂੜੀ ਔਰਤ ਨੇ ਅਵਾਜ ਦਿੱਤੀ," ਹੇ ਰਾਜਨ ਰੁੱਕ ਜਾ "।ਰਾਜਾ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਠੀਕ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਔਰਤ ਸੀ।ਰਾਜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਤਰਸ ਨਿਗਾਹਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਲਗਾ,ਅਤੇ ਘੋੜਾ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲੱਗਾ।                        


ਉਹ ਔਰਤ ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ " ਜਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਤੂੰ ਜਾਣ ਨੇ ਆਇਆ ਹੈ, ਉਹ ਜਵਾਬ ਤੈਨੂੰ 20ਕਿ.ਮੀ ਦੂਸਰੇ ਰਾਜਾ ਦੀ ਇੱਕ ਰਿਆਸਤ ਹੈ, ਉਸ ਰਾਜ  ਦੇ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਉੱਥੇ ਜਾਵੇਗਾ, ਰਾਜਾ ਖੁਦ ਤੈਨੂੰ ਲੈਣ ਲਈ ਆਵੇਗਾ ਅਤੇ ਰਾਤ ਭਰ ਕੋਲ ਰੱਖੇਗਾ, ਤੂੰ ਹੇਂ ਰਾਜ਼ਨ ਉੱਥੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਸਵਾਲਾਂ  ਦੇ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਜਾਣਗੇ "।


ਹੁਣ ਰਾਜਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਵਿਧਾ ਵਿੱਚ ਫਸ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ "ਜੋ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਲੋਂ ਅੱਗੇ ਭੇਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ"। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ, ਮੈ ਇੱਥੇ ਆਇਆ ਕਿਉਂ ਹਾਂ ? ਕਦੇ ਸੋਚਦਾ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਹੱਲ ਕਦੇ ਮਿਲ ਵੀ ਜਾਣਗੇ।           


ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਰਾਜਾ ਅਗਲੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਪੁੱਜ ਗਿਆ....                             


ਉਹ ਕਾਲੀ ਔਰਤ ਦਾ ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਸੀ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਦੋ ਸਿਪਾਹੀ ਦੇ ਨਾਲ ਦਰਵਾਜੇ ਉੱਤੇ ਖਡ਼ਾ ਰਾਜੇ ਦਾ  ਇੰਤਜਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਰਾਜੇ ਦੇ ਉਤਰਦੇ ਹੀ ਇੱਕ ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਘੋੜਾ ਫੜਿਆ।ਉਹ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਤਬੇਲੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ।                                                                
ਰਾਜਾ ਨੇ ਰਾਜਾ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ, ਰਾਜਮੱਹਲ ਵੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ, ਰਾਜਾ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਉੱਥੇ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਾਇਆ ਗਿਆ।ਘੁੰਮਦੇ-ਘੁੰਮਦੇ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ। ਫਿਰ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕਠੀਆ ਨੇ ਖਾਣਾ-ਖਾਧਾ।


ਰਾਤ ਹੋਈ ਦੋਵੇਂ  ਸੋਂਣ ਲਈ ਦੋਨਾਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗਏ....


ਅਪਣੇ ਪਲੰਘ ਤੇ ਰਾਜਾ ਪਿਆ-ਪਿਆ ਉਥੋਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ, "ਰਾਜਨ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦਾ ਪਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਰਾਜਾ ਅੱਗੇ ਵਲੋਂ ਬੋਲਿਆ "ਹਾਂ ਮੈ ਇੱਕ ਲੱਕੜਹਾਰਾ ਸੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਹੋਵੇਗਾ,ਤੁਸੀ ਕਿੰਨੇ ਭਰਾ ਭੈਣ ਸੀ"।ਉਥੋਂ ਦੇ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਿਹਾ,"ਅਸੀ ਦੋ ਭਰਾ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਭੈਣ ਸੀ, ਅਤੇ ਸਾਡੀਆਂ ਦੋ ਔਰਤਾਂ ਸੀ"।ਉਥੋਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦੇ ਕਿਹਾ, "ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ  ਦੇ ਭਰਾ ਹੈ , ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਭੈਣ ਸੀ, ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਲੱਕੜੀ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ ਤੇ ਵੇਚਣਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜੋ ਪੈਸਾ ਮਿਲਦੇ ਉਸ ਦਾ ਆਟਾ ਅਤੇ ਲੂਣ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਇਸ  ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਸਨ,ਕਦੇ ਕਦੇ ਲੱਕੜੀ ਵਿੱਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਖੇ ਹੀ ਸੋਂ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਸੀ,
                                          
                                ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਜਿੱਥੇ ਘਰ ਸੇਠ ਆਇਆ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਵਿਆਹ ਸੀ।ਸਾਨੂੰ ਲਕੜ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ।ਅਸੀ ਸਭ ਲੱਕੜੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਨ  ਲੱਗੇ। ਉੱਥੇ ਪਕ ਰਹੇ ਪਕਵਾਨਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ। ਇਹ  ਖਾਣਾ  ਕਿੰਨਾ ਸਵਾਦਿਸ਼ਟ ਹੋਵੇਂਗਾ, ਅਸੀਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ  ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ।ਸਾਨੂੰ ਮਜਦੂਰੀ ਨਹੀਂ ਚਹਿਦੀ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦਾ ਖਾਣਾ ਮਿਲ ਜਾਵੇਂ।


ਸੇਠ ਨੇ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ ਅਸੀ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਸੇਠ ਨੇ ਖਾਣਾ ਦੇਣ ਲਈ ਆਪਣੇ  ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, ਅਸੀ ਘਰ ਆਏ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਵੰਡ ਲਿਆ।


ਜਦੋਂ ਘਰ ਪਰਤੇ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਦੋ ਸਾਧੂ ਆ ਗਏ....
    
ਸਾਧੂਆ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਸੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ "ਸਾਨੂੰ ਕੁੱਝ ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ", ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸਾ ਦਾ ਖਾਣਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਸਾਰੇ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸਾਧੂ ਹੋਰ ਨਾ, ਖਾਣ ਨੂੰ ਮੰਗ ਲੈਣ ਸਾਧੂ ਖਾਂਦੇ ਗਏ,ਅਸੀ ਸਭ ਆਪਣਾ ਹਿੱਸਾ ਦਿੰਦੇ ਗਏ।                                                                              
ਸਾਡੀ ਜੋ ਇੱਕ ਭੈਣ ਸੀ।ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸਾਧੂ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਖਾਣਾ ਖਾਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਖਾਣੇ ਦਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਵਾਦ ਤਾਂ ਚੱਖ ਲਵਾਂ, ਸਾਡੀ ਭੈਣ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਆ, ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਸਾਧੂੁਆ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਖਾਵਾਂਗੇ, ਸਾਡੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟ ਚੁੱਕੀ  ਹੈ, ਹੁਣ ਸਾਧੂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਚਲੇ ਗਏ, ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡਾ ਜੋ ਖਾਦਾ ਹੈ,ਇਹ ਹਜਾਰਾਂ ਗੁਣਾਂ ਵਧੇਗਾ"।


ਇਸ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਇਹ ਨਿਕਲਿਆ......


ਤੂੰ ਰਾਜਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਸਾਡੀਆ ਉਹ ਔਰਤਾਂ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਬਾਗਾਂ ਦੀਆ ਮਾਲਿਕਾਨਾਂ ਹਨ। ਜਿਸਦੇ ਕੋਲ ਤੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਾਲੀ ਔਰਤ ਹੈ, ਜੋ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਕੇ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਉਹ ਸਾਡੀ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਭੈਣ ਹੈ।ਇਹ ਉਸ ਦੇ ਕਰਮ ਦਾ ਫਲ ਹੈ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਰਾਜੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਕੇ ਖਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ"।
      
                 ਕਿਸੇ ਭੁੱਖੇ ਨੂੰ ਖੁਲਾਉਣਾ ਭਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ , ਅਜਿਹਾ ਸਾਧੂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।


    
ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )
ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)
ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ (ਲ.ਪੀ.ਯੂ)
Email id : sandeepnar22@yahoo.Com
ਮੋਬਾਈਲ ਨੰਬਰ. 9041543692

ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਹਾੜ ਝਾੜੀਆਂ ਤਿੰਨ ਪਾਸੇ ਮੈਦਾਨੀ ਇਲਾਕਾ, ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਕਣਕ ਮੱਕੀ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਬਾਗ-ਵਗੀਚੇ,ਕਿਤੇ ਅਮਰੂਦਾਂ ਦੇ ਬੂਟੇ ਵੱਧੀਆ  ਵੱਧੀਆ  ਕਿਸਮ ਦੇ ਬੇਰਾਂ ਦੇ ਬਾਗ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਪਾਲਣ ਤੇ ਜਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੇ।ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਵੱਧ ਤੋ ਵੱਧ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ I ਜੋ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਕਹਿ ਦੇਵੇ, ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਸ ਨੂੰ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਮੰਨ ਲੈਂਦਾ...

ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਪਸ਼ੂ-ਪਾਲਣਾ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਰੱਖਣ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਰੱਖਦੇ ਖੇਤੀ ਲਈ ਵੱਧੀਆ  ਤੋ ਵੱਧੀਆ ਬਲਦ ਲਿਆਉਂਦੇ ਅਤੇ ਵੇਚਦੇ।ਸਰਪੰਚ ਦੀ ਕੁੜੀ ਗੁਰਦੇਵ ਕੋਰ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਵੀਂਹ ਦਿਨ ਸਨ।

ਲੋਕ ਬੜੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਕਣਕ ਦੀ ਕਟਾਈ ਕਰਕੇ ਵੇਹਲੇ ਹੋ ਗਏ।ਧਰਮਾਂ ਹਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਸਰਪੰਚ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ "ਚਾਚਾ", "ਗੁਰਦੇਵ ਦਾ ਵਿਆਹ ਐਨੀ ਧੂਮ-ਧੂਮ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਕਿ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ, ਕਿ ਆਪਾ ਵੀ ਕੋਈ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਹੈ," ਅੱਗੋਂ ਹਰਦੀਪ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ "ਕੀ ਧਰਮੇ ਜੇ ਰੱਬ ਨੇ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਵੇਗਾ,ਅਸੀਂ ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੀ ਰੱਜ ਕੇ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂਗੇ"।


                       ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਬਰਾਤੀ ਆਏ।ਕੁੱਝ ਬਰਾਤੀ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਉੱਤੇ ਤੇ ਕੁੱਝ ਪੈਦਲ ਸਨ।ਬਰਾਤ ਆਉਣ ਦੀ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਬਰਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਬਰਾਤ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ।ਵਿਆਹ ਦੇ ਰਿਤੀ-ਰਿਵਾਜ ਪੂਰੇ ਕਰਕੇ ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਤੋ ਬਾਅਦ.... ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਬਰਾਤ ਕੱਲ ਸਵੇਰੇ ਵਿਦਾ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੇ".....


                     ਪਰ ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣੀਂ, ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। "ਯਾਰ ਜੇ ਅਸੀ ਪੱਕੇ ਹੋਏ ਅੰਬਾ ਦੇ ਮੋਸਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ, ਅਸੀਂ ਅੰਬ ਚੂਪ ਕੇ ਜਾਂਦੇ।

ਇਹ ਗੱਲ ਹਰਦੀਪ ਸਿੰਘ (ਸਰਪੰਚ) ਨੇ ਸੁਣੀ, ਬੜੀ ਨਿਰਮਾਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕੀ" ਅਸੀਂ ਬਰਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦੋ ਮਹੀਨਾਂ ਹੋਰ ਰੱਖਾਂਗੇ"।

ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਪਿਓ ਦਾਦਾ ਨੇ ਬਰਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਉਹ ਮੰਨ ਗਏ। ੳੁਹਨਾਂ ਨੇ ਪੂਰੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਜੀ-ਜਾਨ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।

ਅੰਬ ਪੱਕਣੇ ਸੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਰੋਜ ਚਾਰ ਪੰਜ ਟੋਕਰੇ ਲਿਆੳੁਂਦੇ।ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਬੀਤ ਜਾਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਲਾੜੇ ਤੇ ਪਿਓ ਦਾਦਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ "ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਬੜੀ ਨਿਰਮਾਤਾ ਨਾਲ ਗੁਰਦੇਵ ਕੋਰ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕੀਤਾ।

ਬਰਾਤ ਤੋਰਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਹਰਦੀਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ, ਅੱਗੇ ਕੱਚਾ ਰਸਤਾ ਖਰਾਬ ਹੈ।ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਫੱਸ ਜਾਣਗੀਆਂ।ਹਰਦੀਪ ਬਰਾਤ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਹੀ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਹਲੇ ਕੁੱਝ ਕੁ ਦੂਰੀ ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਫਸ ਗਈਆਂ...

ਹਰਦੀਪ ਜਦ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਬਰਾਤੀ ਉੱਚੀ -ਉੱਚੀ ਨਾਲ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ " ਸਾਲ੍ਹਿਆਂ ਨੇ ਐਡੇ-ਐਡੇ ਗੱਡੇ ਲੱਦ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ, ਸਾਲ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕੀ ਗੱਡੇ ਫੱਸ ਜਾਣਗੇ, ਇੱਕ ਕਹੀ ਤੱਕ ਨਹੀ ਦਿੱਤੀ"

ਹਰਦੀਪ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬੜਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਇਆ,ਕਹੀ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਕੋਲ ਰੱਖ ਵਾਪਸ ਆਇਆ।


ਹੁਣ ਹਰਦੀਪ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ,ਕਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿੰਨੇ ਘਟੀਆ ਲੋਕ ਹਨ, ਕਦੇ ਉਹ ੲਿਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਕੁੱਝ ਕਰਨ ਦੇ ਪਿਛੋਂ ਵੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਹੀ ਪਈਆਂ "।

ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਘਰ ਗੁਰਦੇਵ ਨਾ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਆਹ ਕੁੱਝ ਨਾ ਸੁਣਨਾ ਤੇ ਵੇਖਣਾ ਨਾ ਪੈਂਦਾ..


ਉਸੇ ਦਿਨ ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ "ਅਸੀਂ ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੀ ਐਨੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ,ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹੀ ਬਦਲੇ ਬਰਾਤੀਆ ਨੇ ਰੱਜ ਕੇ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਿਆ।


ਹੁਣ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੜਾ ਦੁੱਖ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ,


ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਵਿਚੋਂ ਕਿਹਾ "ਲੜਕੀਆਂ ਹੀ ਸਾਡੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹਨ ਜਦੋ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਲੜਕੀ ਪੈਂਦਾ ਹੋਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਵਿੱਚ ਦੱਬਣਾ ਸੁਰੂ ਕਰੋ ।


ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੇ ਇਹ ਮੰਨ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ "ਜੋ ਵੀ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗਾ,ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਚੋਂ ਬੇਦਖਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ"।ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਹ ਰਿਤੀ ਰਿਵਾਜ ਅਪਣਾਉਣ ਸੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।


ਪਰ ਧਰਮਾਂ ਨਾਂ ਦਾ ਵਿਆਕਤੀ ਆਪਣੇ ਮੰਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਜੋ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਰਾਤ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨIਉਹ ਘਟੀਆ ਕਿਸਮ ਦੇ ਲੋਕ ਹੋਣਗੇ।ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਇੱਜ਼ਤ ਦੇ ਬਦਲੇ ਇੱਜ਼ਤ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਪਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਸਾਡੇ ਘਟੀਆ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸੋਚ ਕਰਨ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆ ਲੜਕੀਆਂ ਬਲੀ ਚੜ ਰਹੀਆ ਹਨ।ਸਾਡਾ ਪਿੰਡ ਕਿੰਨਾ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀI ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਅਾਪਣੇ ਖਿਅਾਲਾਂ ਨੂੰ  ਦਬਾ ਲੈਦਾ।

ਵਕਤ ਆਇਆ, ਕਿ ਧਰਮੇ ਦਾ ਵੀ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ....

ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਧਰਮੇ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਮਾਂ ਬਨਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਧਰਮੇ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਡਰ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਜੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਲੜਕਾ ਪੈਦਾ ਹੋਈਆਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਜੇ ਲੜਕੀ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈ ਉਸਨੂੰ ਜਿਉਂਦੇ 'ਜੀ' ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਰਾਗਾਂ ?

"ਜਿੰਦਗੀ ਮੋਤਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਹੀਂ"।ਹੁਣ ਧਰਮੇਂ ਨੂੰ ੲਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਫਿਕਰ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ।

ਦਿਨ ਆੲੀਅਾ,ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਧਰਮੇ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ.....

ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਲੜਕੀ ਪੈਂਦਾ ਹੋਈ। ਆਸ-ਪਾਸ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਸਭ ਲੋਕਾਂ  ਨੇ ਧਰਮੇਂ ਨੂੰ ਲੜਕੀ ਮਾਰਨ ਕੇ ਦਬਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ......

ਧਰਮੇਂ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ  ਧਰਮੇਂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚੋਂ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਖੋਹ ਰਹੀ ਸੀ।ਉਸ ਸਮੇਂ ਤਾ ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾ ਚੱਲੀ, ੳੁਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਧਰਮਾਂ ਅਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀਂ ਤੋ ਅੱਖ ਚੁਰਾ ਕੇ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਡਰ ਤੋ ਲੜਕੀ ਅਤੇ ਕਹੀ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਵੱਲ ਲੈ ਤੁਰ ਪਿਅਾ।

ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਗਲਾ ਦਬਾ ਕੇ, ਮਾਰ ਕੇ, ਦਬਾੳੁਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਧਰਮਾਂ ਗਲਾ ਅਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਦਬਾ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਰਿਹਾ।

ਧਰਮਾਂ ਖੜਾ  ਹੋ ਕੇ, ਟੋਅਾਂ ਪੁ਼ੱਟਣ ਲੱਗਾ I ਇੱਕ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੜਕੀ, ੲਿੱਕ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕਹੀ ਨਾਲ ਟੋੲਿਅਾਂ ਪੁਟਣ ਲੱਗਾI

ਲੜਕੀ ਦਾ ਮੁੰਹ ਚੁੰਮਿਅਾਂ, ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਟੋੲੇ 'ਚ' ਰੱਖਿਆ, ਬੇਜਾਨ  ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਪਾੳੁ਼ਣ ਲੱਗਾ....

ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਟੱਕ ਪਾੳੁਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਧਰਮੇ ਨੇ ਦੇਖਿਅਾ...

ੳੁਸ ਨੇ ਜੋ ਤੇੜ ਚਾਦਰ ਲਾਈ ਹੋੲੀ ਸੀI ੳੁਸ ਦਾ ੲਿੱਕ ਸਿਰਾ ਟੋੲੇ ਵਿੱਚ ਦੱਬ ਗਿਅਾ।ਧਰਮੇ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਕੱਢੀੇ, ੳੁਸ ਨੇ ਦੇਖਿਅਾ, ੳੁਸ ਦੀ ਚਾਦਰ ਦਾ ਲੜ, ੳੁਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਮਜਬੂਤੀ ਨਾਲ ਫੜਿਆ ਹੋੲਿਅਾ ਸੀ...                                                      

ਧਰਮਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋੲੇ ਅਪਣੀ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਘਰੇ ਲੈ ਅਾੲਿਅਾ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ੳੁਸ ਨਾਲ ਬੋਲਣਾ ਚੱਲਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਨੇ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ....

ਧਰਮਾਂ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਖੇਤੀ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਅਪਣਾ ਗੁਜਾਰਾ ਕਰਦਾ।

ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ....


ਕੁੜੀ ਹੁਣ ਕਾਫੀ ਵੱਡੀ ਹੁੰਦੀ ਗੲੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਾਕੀ ਘਰਾਂ 'ਚੋ' ਬਰਕਤ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਲੱਗੀ, ਧਰਮੇ ਦਾ ਘਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੋਰ ਘਰਾਂ ਨਾਲੋਂ, ਸਭ ਤੋ ਖੁਸਹਾਲ ਹੁੰਦਾ ਗਿਅਾ.... ਧਰਮਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕੀਤੀ.....


ਜਦ ਥੱਕੀਅਾਂ ਹਾਰੀਅਾ ੳੁਹ ਘਰ ਅਾੳੁਦਾ। ੳੁਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਕਦੇ ਲੱਸੀ ਲੈ ਕੇ ਅਾੳੁਦੀ, ਕਦੇ ੳੁਸ ਨਾਲ ਨਦਾਨੀ ਭਰਿਆ ਗੱਲਾ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੀ।


ੳੁਹ ਅਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਾਖਦਾ "ੲਿੱਥੇ ਸਭ ਅਾਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਲੈ ਕੇ ਅਾੳੁਦੇ ਹਨ, ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਤਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ, ੲਿਸ ਦਾ ਨਸੀਬ ੲਿਸ ਨਾਲ ਹੈਂ "।

ਹੋਲੀ-ਹੋਲੀ ਧਰਮੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਭਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅਸਰ ਪਿੰਡ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਹੋਣ  ਲੱਗਾ....

ਹੁਣ ਧਰਮੇ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਹੀ ਬਦਲ ਗੲੀ, ੳੁਸ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਰਕਤ ਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਸੀ।

ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਨੂੰ ਵੀ ਅਕਲ ਆ ਗਈ।

ਜਿਹੜੇ ਕੁੜੀਆ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਸਨ ,ਉਹ ਹੁਣ ਬੰਦੇ ਬਣ ਗਏ....


ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ...


ਬੇਟੀਅਾ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਗੁਨ੍ਹਾਹ ਹੈ, ਸਮਾਜ ਦੇ ਲੋਕ ਜੋ ਬੇਟੀਅਾ ਨਾਲ ਗਲਤ ਵਿਵਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।ੳੁਹ ਜ਼ਮੀਰ ਤੋ ਕਿੰਨੇ ਘਟੀਅਾ ਲੋਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨI

ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੇ ਧਰਮੇਂ ਤੋ ਪ੍ਰਰੇਨਾ ਲੲੀ ਅਤੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕਸਮ ਖਾਧੀ "ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਸਮ ਖਾਦੇਂ ਹਾਂ, ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਮਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗੇ, ਜੋ ਪਿੱਛੇ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦੁਹਰਾਵਾਗੇਂ"।


ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਹੁਣ ਲੜਕੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।ੳੁਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿੰਡ ਜੋ ੳੁੱਜੜ ਚੁੱਕਿਅਾ ਸੀ, ਖੁਸ਼ੀਅਾ ਦਾ ਖੇੜਾ ਬਣ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ....       


        ਲੜਕੀਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤਾਂ ਸਮਾਜ, ਸਮਾਜ ਨਹੀ।




ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ( ਸੰਜੀਵ )
ਸ਼ਹਿਰ ਬਲਾਚੌਰ. (ਸ਼ਹਿਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ)
ਵਿੱਦਿਆਰਥੀ. ਐਮ.ਏ (ਲ.ਪੀ.ਯੂ)
Email id : sandeepnar22@yahoo.Com
ਮੋਬਾਈਲ ਨੰਬਰ. 9041543692

23 ਸਾਲਾ ਦੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੋ ਪੁਲਿਸ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਜੇਲ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੋਪ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਜੇਲ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੈਂਚ ਉੱਤੇ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਚਲੇ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਲਈ ਉਹ ਥਾਂ ਨਵੀਂ ਅਤੇ ਹੱਦ ਤੋ ਭਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਹੋਵੇਗਾ। ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿਤੀ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਲ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ.........


ਉਹ ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਬੜੇ ਪੱਕੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ । ਪ੍ਰਵੀਨ ਦਾ ਪਿਤਾ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਅਮਰੀਕਾ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਰੋਹਿਤ ਦਾ ਪਿਤਾ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮੋਡਲ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜਾਉਦਾ ਸੀ । ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦਾ ਪਿਤਾ ਛੋਟਾ ਵਪਾਰੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਇਕ ਮੰਡੀ ਤੋ ਦੂਜੀ ਮੰਡੀ ਸਬਜ਼ੀ ਸਪਲਾਈ ਕਰਦਾ ਤਿੰਨ ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਬੜੇ ਲਾਡ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਘਰ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਡਾਂਟ ਨਾ ਪਈ। ਜੋ ਮੰਗਦਾ ਉਸ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੰਦੇ। ਪੰਜ ਜਮਾਤਾ ਇੱਕਠੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦਾ ਲੜਕਾ ਰੋਹਿਤ ਫੀਸ ਨਾ ਦੇਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਫਿਰ ਵੀ ਕਦੇ -ਕਦਾਈਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਰੂਰ ਆਉਦਾ। ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਦਸਵੀਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਸ -ਪਾਸ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਪੀਣ ਲੱਗਾ ਇਸ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮਲੀ ਹੋਈ ਭੰਗ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਕੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਮੁਨਿਆਰੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉਤੇ ਪੀ ਜਾਂਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪਲਾਂ ਜਾਂਦੇ ਜੋ ਕੀ ਉਸ ਨੇ ਦਸਵੀਂ ਦੀ ਜਮਾਤ ਛੱਡ ਕੇ ਖੋਲੀ ਸੀ।

ਪ੍ਰਵੀਨ ਹੁਣ ਦੱਸ ਕਲਾਸਾਂ ਕਰਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਪੋਲੀਟੈਕਨਿਕ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਮਕੈਨੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕਰਨ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਵਿਚ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਇਲਾਕੇ ਤੋ ਆਏਂ ਲੜਕੇ-ਲੜਕੀਆਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਉਸ ਦੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ "ਕੀ ਤੇਰੀ ਤੇਜ਼ੀ ਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਉਸ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ "ਕਾਲਜ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਚੱਲਣਾ" ਪ੍ਰਵੀਨ ਜਦੋਂ ਕਾਲਜ ਸਮੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਇਕਾਂਤ ਸਥਾਨ ਉਤੇ ਜਾ ਕੇ ਇੱਕ ਪਾਈਪ ਕੱਢਿਆ ਇੱਕ ਚਮਕੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਕਾਗਜ਼ ਉਤੇ ਕੁੱਝ ਲੰਬਾ ਜਿਹਾ ਰੱਖ ਕੇ ਲੈਟਰ ਨਾਲ ਹੇਠਾਂ ਅੱਗ ਵਾਲੀ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਛੋਟੇ ਜੇਹੇ ਪਾਈਪ ਨਾਲ ਧੂੰਆ ਦਾ ਸੂਟਾ ਖਿਚਣ ਲੱਗਾ ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਪੀ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਿਆ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਦੇ ਹੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਨਵਾਂ ਜੋਸ਼ ਭਰ ਗਿਆ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਪ੍ਵਵੀਨ ਵਾਪਸ ਹੋਸਟਲ ਆ ਗਿਆ । ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਲੇਟਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹ 12 ਵਜੇ ਉਠਾਇਆ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਖਾਧੇ -ਪੀਤੇ ਕਿਤਾਬ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸਵੇਰ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ।ਸਵੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਨਹਾ ਧੋਹ ਕੇ ਫਿਰ ਕਾਲਜ ਚਲਾ ਗਿਆ ।ਅੱਜ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਵਾਲ ਸਮਝ ਆਉਣ ਲੱਗਾ।

ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਬਲਜੀਤ ਨਾਲ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਲਈ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਫਿਰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ। ਬਲਜੀਤ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਕਰਾ ਕੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ"ਕਿ ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਹੈ"ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੇਰੀ ਤੇ ਹੈ ਇਕ,ਉਹ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਬਾਓਲੋਂਜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੈ,ਕਦੀ ਕਦਾਈ ਮੈ ਉਸ ਨਾਲ ਨਸ਼ਾ ਵੀ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾ,ਉਹ ਟਾਈਮ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।" ਅਗਰ ਤੇਰੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨਹੀ ਹੈ ਉਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਗਰਲਫਰੈਡ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਦਾਉ "

ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂਅ ਸੁਨੀਤਾ ਸੀ ।ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਈ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਕਰ ਲੈਦੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਹਰ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ।ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰਾ ਸੀ। ਸਭ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਵਿਅਕਤੀ ਸਮਝ ਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪ੍ਵਵੀਨ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਲੈ ਗਿਆ ।ਅਚਾਨਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸਤੇ ਵਿੱਚ ਸਾਇਕਲ ਉੱਤੇ ਆਉਦਾ ਰੋਹਿਤ ਮਿਲ ਗਿਆ ।ਰੋਹਿਤ ਆਪਣਾ ਸਾਇਕਲ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਖੜਾ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ।ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਲੈ ਗਏ। ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਦੀ ਡੱਬੀ ਕੱਢੀ। ਇੱਕ ਸਿਗਰੇਟ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਇੱਕ ਰੋਹਿਤ ਵੱਲ ਵਧਾਈ ਰੋਹਿਤ ਨੇ ਕਿਹਾ" ਮੈ ਨਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪੀਂਦਾ "। ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ -ਕਰਦੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ,"ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੂਜਾ ਵੀ ਹੈ ,ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਦੋ -ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਕੰਮ ਕਰੀ ਜਾਵੋ ਥਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਂ , ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅੱਜ ਤੂੰ ਵੀ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਵੇਖ ਕਿੱਧਾ ਗੁੱਡੀ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਹੈ"।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਿਆ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ,"ਮੈਂ ਭੰਗ ਤੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਕਾ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ,ਪਰ ਅੱਜ ਇਹ ਵੀ ਪੀ ਕੇ ਵੇਖ ਲੈਦਾ"ਰੋਹਿਤ ਨੇ ਕਿਹਾ"ਯਾਰ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਨਸ਼ੇ ਜਿੰਦਗੀ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ"।ਤਿੰਨੋ ਦੋਸਤ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ।

ਹੁਣ ਪ੍ਵਵੀਨ ਜਦੋਂ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਵਾਪਸ ਆਪਣੀ ਜਮਾਤ ਗਿਆ ਤਾ ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੈ ਤੇਰਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ,ਮੇਰੀ ਵਾਲੀ ਗਰਲਫਰੈਡ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤੈਆਰ ਰਹੀ, ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਕਦਾਈ ਗੋਲੀਆਂ-ਗੂਲੀਆ ਖਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਕੋਰੈਕਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਪੀ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇੱਧਾ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਠੀਕ ਨੇ "ਨਹੀਂ ਤੇ ਕਹਿਣ ਗਈਆਂ, ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਕਿ ਕਰਦੇ ਹੋ"। ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਕੇ ਗੇਟ ਤੇ ਆ ਗਏ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਲਵਲੀ ਨਾਂਅ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉਤੇ ਬਲਜੀਤ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਆਈਆਂ। ਫਿਰ ਉਹ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਉਸ ਨੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਝਾੜੀਆਂ ਦੇ ਉਹਲੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ। ਚਾਰੋਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਖੂਬ ਨਸ਼ਾ ਕੀਤਾ ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵੱਖ ਹੋ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜੀ ਮੋਜ ਮਸਤੀ ਕੀਤੀ।ਉਸ ਤੋ ਬਾਅਦ ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਫਿਰ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਸਟਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਚਲਾ ਗਿਆ ।


ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਨਸ਼ਾ ਵੇਚਣ ਵਾਲੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਜੋ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਸਮਗਲਰਾਂ ਤੋ ਨਸ਼ਾ ਮੰਗਵਾ ਲੈਂਦਾ ਜੋ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਕਈ ਵਾਰ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਨਸ਼ਾ ਕਰਵਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਖੂਬ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਦਾ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਨੂੰ ਜੇ ਇੱਕ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਵਾਂ ਨਸ਼ਾ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਕਰਵਾ ਜਾਂਦਾ । ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਚਿੱਟਾ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਘੋਲ ਕੇ ਇੰਜਕੈਸ਼ਨ ਲਾਉਦਾ।

ਕਾਲਜ ਦੇ ਇਕ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ। ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਨਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਡਾ ਦਿੱਤੇ ।ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਹੁਣ ਉਸ ਦਾ ਯਕੀਨ ਨਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਘਰ ਦਾ ਲੜਕਾ ਟੋਨੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਜਾਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।ਉਹ ਮੰਦਬੁੱਧੀ ਕਰਕੇ ਘੱਟ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ।ਉਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਨਾਲ ਸਮਝਦਾ ਤੇ ਸਮਝਾਉਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਚਾਹ ਬਣੀ ਹੋਈ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਿਲਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠ ਇੱਕਠੇ ਖਾਂਦੇ।

ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਪ੍ਵਵੀਨ ਆਪਣੀ ਨਸ ਵਿਚ ਨਸ਼ੇ ਇੰਜ਼ੈਕਸ਼ਨ ਲਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਬਰਡਨ ਨੇ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚੈਕਿੰਗ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਥੋਂ ਕਾਫੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ੇ ਦੀਆ ਗੋਲੀਆ, ਟੀਕੇ , ਕੋਕੀਨ ਆਦਿ ਬਰਾਮਦ ਹੋਇਆ । ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚੋ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਉਹ ਹੁਣ ਆਵਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਕਈ ਦਿਨਾ ਬਾਅਦ ਪ੍ਵਵੀਨ ਹੁਣ ਯਾਦਵਰਿੰਦਰ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਆਪਣੀ ਲਾਚਾਰੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿਹਾ "ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਪੈਸੇ ਦੀ ਤੰਗੀ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਮੱਦਦ ਕਰ"। ਉਸ ਨੇ ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਆਪਣਾ ਦੱਸਿਆ। ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਾਡੇ ਦੋਨਾ ਦਾ ਹਲ ਹੈ, ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ" ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਟੋਨੀ ਨਾਂਅ ਦਾ ਲੜਕਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ,ਜਿਸ ਦਾ ਬਾਪੂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋ ਆਇਆ ਹੈ, ਅਗਰ ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਕਿਡਨੈਪਿੰਗ ਕਰ ਲਈਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਮੋਟੀ ਰਕਮ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ"।ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁਕੱਣ ਦੀ ਪਲੈਨਿੰਗ ਕਰ ਲਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪ੍ਵਵੀਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਤੇ ਆਇਆ।ਉਹ ਟੋਨੀ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।ਜਦੋਂ ਟੋਨੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆ ਬੈਠਾ ਤਾ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਟੋਨੀ ਆਪਾ ਘੁੰਮ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਇਸ ਦੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾ ਤੁਸੀਂ ਚਲੋ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇਂ ਮਗਰ ਆਉਂਦਾ "। ਟੋਨੀ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਨਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ- ਕਰਦੇ ਉਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ।ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਮੋਟਰ ਉੱਤੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਦਲ ਉੱਥੇ ਪੁੱਜਾ।ਉਸ ਨੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ।ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸਿਮ ਤੋਂ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।ਉਸ ਨੇ 5 ਲੱਖ ਦੀ ਫਰੋਤੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਦੱਸੀ।ਹੁਣ ਟੋਨੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਿਆ ।ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਫੋਨ ਲਗਾਉਂਦੇ ਪਰ ਸਿਮ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਟੋਨੀ ਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਥਾਂ ਨਹੀ ਲੱਭੀ।ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਟੋਨੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਡਨੈਪਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆ ਦਾ ਕੋਈ ਸੁਰਾਗ ਨਾ ਮਿਲੀਆ।

ਹੁਣ ਉੱਧਰ ਟੋਨੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਉਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਟੋਨੀ ਉਹਨਾਂ ਤੋ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋ ਕੱਪੜਾ ਲੈ ਗਿਆ। ਟੋਨੀ ਧਮਕੀ ਦੇਣ ਲੱਗਾ ਕੀ" ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਮੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਕੀ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆਂ"।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਡਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪ੍ਵਵੀਨ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਉਸ ਨੇ ਮਾਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਦੀ ਕਲੱਚ ਦੀ ਤਾਰ ਕੱਢੀ ਟੋਨੀ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ।ਫਿਰ ਕਹੀਂ ਚੱਕ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ ।ਪ੍ਵਵੀਨ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਏ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਕੋਲ ਰਿਪੋਰਟ ਲਖਾਈ ਬਰੀਕੀ ਨਾਲ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਲੜਕੇ ਤੋ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਦੱਸੀ।ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਤੋ ਥਾਣੇ ਚ ਪੁਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਪਰ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਤਾ ਸੀ ,ਪਰ ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ,ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਉਹ ਕਿਥੇ ਗਿਆ"।ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮੋਬਾਇਲ ਨੰਬਰ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਹੋਈਆ ਸੀ

ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਥਾਣੇ ਤੋ ਆਉਦਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ "ਮੈਨੂੰ ਤਾ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਮੈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ, ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਦੂਰ 5-6 ਦਿਨਾ ਲਈ ਚਲਾ ਜਾ,ਮਾਮਲਾ ਆਪੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਓ"।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਹਲੇ ਫੋਨ ਬੰਦ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੋੜੀਆ ਤੋ ਹੇਠਾਂ ਵੀ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਕੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਫੋਨ ਦੀ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ ਲਗਾ ਰੱਖੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਵੀ ਫੜ ਲਿਆ ।

ਪੁਲਿਸ ਲਾਸ਼ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਲੈ ਆਈ, ਲਾਸ਼ 3 ਦਿਨ ਬੀਤ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਬਦਬੂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਗਾਮਾ ਮਚਿਆ ਹੋਈਆਂ ਸੀ।ਲੋਕ ਥਾਣੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਟੋਲੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।ਜਦੋਂ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਜੇਲ ਲਈ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾਉਣ ਲੱਗੇ ਤਾ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਾਅਨੇ ਦੇਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ"ਜੇਕਰ ਤੈਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ, ਤੈਨੂੰ ਉਸ ਭੋਲੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੀ ਮਿਲਿਆ,ਲੋਕ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਅੱਗੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਈਆ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਲੋਕਾ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਉਠਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਦੂਰ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦੋਸਤ ਰੋਹਿਤ ਸਾਇਕਲ ਉਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸਭ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਰੋਹਿਤ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ"ਕੀ ਨਸ਼ੇ ਕਿੱਧਾ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਤੋਂ ਸੈਂਤਾਨ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ"