ਕਿਤਾਬਾਂ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਅਹਿਮ ਥਾਂ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਢੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਲਿਆ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਣ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਆ ਕੇ ਸੁਧਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਆਧੁਨਿਕਤਾ ਦੀ ਨਵੀਂ ਦੋੜ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵੱਲ ਤਾਂ ਵੱਧਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਪਿਛਲਾ ਸਭ ਕੁਝ ਵਿਸਾਰ ਰਹੇਂ ਹਾਂ। ਸਾਡਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ,ਸਾਡਾ ਰਹਿਣ-ਸਹਿਣ, ਗੱਲ ਕੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ। 'ਅੱਗਾ ਦੋੜ,ਪਿੱਛਾ ਚੋੜ' ਵਾਲੀ ਕਹਾਵਤ ਇੱਥੇ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।  
    ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਹੈ ਪਰ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅੱਜ ਸਮਾਂ ਇਹ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਹੀ 'ਮਾਂ' ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਪਰੋਖੇ ਕਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇਂ ਹਾਂ। ਪੰਜਾਬੀ ਨੇ ਸਾਡੀ ਜੁਬਾਨ 'ਚੋਂ' ਤਾਂ ਗਾਇਬ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ, ਕਿਓਂ ਸਕੂਲਾਂ,ਕਾਲਜਾਂ 'ਚੋਂ' ਵੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਜਾ ਰਹੇਂ ਹਾਂ। ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਪਾਠਕਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਣ ਦੀ ਰੁਚੀ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ। ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਰੁਚੀ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬੜੀ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ,ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੁੜ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਜੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਦੇ ਲਾਭ ਦੱਸੇ ਜਾਣ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੁਚੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਵੱਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਜੇ ਨਾਂ ਦੱਸੇ ਜਾਣ ਤਾਂ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੁਣ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਹਰੇਕ ਵਿਸ਼ੇ ਦੀਆਂ ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ਤਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਪਾਉਂਦੀਆਂ। ਕਈਆਂ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ (ਗਾਈਡਾਂ) ਪਾਠ ਪੁਸਤਕਾਂ ਜਾਂ ਪਾਠ-ਕੁੰਜੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਵਾ ਰੱਖੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ। ਗੱਲ ਕੀ,ਜਦੋਂ 'ਮੁੱਢ' ਨੂੰ ਹੀ ਸ਼ੌਂਕ ਨਹੀਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕਿ ਦੋਸ਼ ਹੈ?
    ਯੁਵਕਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮਰ 11 ਤੋਂ 18 ਸਾਲ ਦੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਹੋਰ ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਹਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹਦੇ ਉਲਟ ਵਿਕਾਸ ਕਰ ਰਹੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਧੇਰੇ ਕਰਕੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਪਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ। 2003 ਦੇ ਇੱਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਰਵੇਖਣ ਅਨੁਸਾਰ ਜੇ ਬਰਤਾਨੀਆਂ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਨੌਜੁਆਨ ਮੋਜ ਮਸਤੀ ਲਈ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਵਿਕਾਸ ਕਰ ਰਹੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਕੇਵਲ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿੱਚ ਚੰਗੇ ਨੰਬਰ ਲੈਣ ਲਈ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਸਾਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਮਾਪੇ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਪੰਜਾਬੀ ਪੁਸਤਕਾਂ ਜਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜਿੰਨਾਂ ਘਰਾਂ ਤੇ ਸਕੂਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਅਮੀਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਾਹਿਤ ਸਿਰਜਣਾ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਅਮਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਆਦਤ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਪਾਈ ਜਾਦੀਂ ਹੈ ਤੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਪੱਕਦੀ ਐ ਬਾਕੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਲਾਭ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪੜੇ-ਲਿਖੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਪੜ੍ਹਨਾ-ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਤੇ ਇਸਦੇ ਲਾਭਾਂ ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਨਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਉੱਤਮ ਅਮਲ ਹੈ। ਇਹੀ ਪੁਸਤਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਹੈ।
ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਝੇਵੇਂ ਵੱਧ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਆਦਤ ਦਿਨ-ਬ-ਦਿਨ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ 22 ਤੋਂ 35 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜੇ ਇਸਦੇ ਥੰਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਘਾਟ ਦਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਬਿਜਲਈ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਛਾੜਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੌੜ ਦਾ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਮੌਜ ਮੇਲੇ ਲਈ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹੀ ਕੰਮ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਵਾਰੀ ਬਾਅਦ 'ਚ' ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੀ ਦੂਜੀ ਪਸੰਦ ਹਿੰਦੀ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਘਟਣਾ ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ।
    ਵਿਚਾਰੀ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਮਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਦਾਇਰਾ ਛੋਟਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਪਈ ਤੇ ਦੂਜੀ ਪੰਜਾਬੀ ਪ੍ਰਤੀ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਨਿਰਮੋਹੀ ਬਿਰਤੀ ਸਦਕਾ। ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਵੰਡ ਬਾਅਦ ਏਧਰਲਾ ਪੰਜਾਬ, ਹਰਿਆਣਾ, ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਤਿੰਨ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆਂ ਗਿਆ। ਜਿਹੜੀ ਪੰਜਾਬੀ 1966 ਤੱਕ ਤਿੰਨ ਦੇ ਤਿੰਨ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਉਹ ਅਜੋਕੇ ਪੰਜਾਬ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੋ ਕੇ ਰਹੀ ਗਈ। ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਰਹੀ ਅਣਗਹਿਲੀ ਤਾਂ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ।  ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ 'ਬੇਗਾਨੇ' ਕਿਉਂ ਕਰਨ। ਸਾਲ 2011, 26 ਫਰਵਰੀ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਭਵਨ 'ਦਿੱਲੀ' ਵਿਖੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਹੋਏ ਸੈਮੀਨਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹਰੀਸ਼ ਚੰਦਰ ਜੀ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਉੱਘੇ ਪੰਜਾਬੀ ਪਾਠ-ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਵੀ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਲਵਾ ਦੇ ਰਾਮਪੁਰਾ ਫੂਲ ਅਤੇ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਮਾਈ ਸੇਵਾਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੁਣ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਜੋ ਕਿ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਸਿਖਰਾਂ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਘਟਣ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਨੌਜੁਆਨ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਟੀ.ਵੀ, ਮੋਬਾਇਲ ਕੰਪਿਊਟਰ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਵੱਲ ਖਿੱਚੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਸੱਚ ਪੁੱਛੋ ਤਾਂ 21ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਆਰੰਭ ਪੁਸਤਕ ਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਮਾੜਾ ਸਿੱਧ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿੰਨਾਂ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਆਰੰਭ ਚੰਗਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਨੇ ਲੋਕ-ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਤੇ ਚੇਤਨਾਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਅਖਬਾਰਾਂ ਵੀ ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਸਨ। ਸਾਨਫਰਾਂ ਸਿਸਕੋ ਤੋਂ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੇ 'ਗਦਰ' ਅਖਬਾਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 1933 ਵਿੱਚ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਸਮਾਧ ਨੌਸ਼ਹਿਰਾ ਤੋਂ ਕੱਢੀ ਪ੍ਰੀਤਲੜੀ ਤੱਕ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਇਹ ਕਿਰਤ 1947 ਤੱਕ ਜਿਓਂਦੀ ਰਹੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਜੇ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦਾ 'ਸੁਨਹਿਰੀ ਕੱਲ' ਕਹਿ ਦੇਈਏ ਤਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦਵਿੰਦਰ ਸਤਿਆਰਥੀ ਵਲੋਂ ਇੱਕਠੇ ਕੀਤੇ ਲੋਕ ਗੀਤ ਵੇ ਧਾਰਮਿਕ ਗੁਟਕੇ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ 21ਵੀਂ ਸਦੀ ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਚੱਲ ਪਈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਲਿਖੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਜਿਹੜੀ ਲੋਕ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਪੇਂਡੂਆਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਅਜੇ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਰੀਝ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਰਥਿਕ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਯੋਗਦਾਨ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਵਿੱਚ 2005 ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਅਮਰੀਕਨ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਸਮੇਂ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਬੈਰਾਕ ਉਬਾਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਪੜ੍ਹਨਾ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਦੇ ਸਮੁੱਚੇ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਮੁੱਖ ਦੁਆਰ ਹੈ। ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਮਸਲਿਆਂ ਤੇ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਪ੍ਰਗਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਅਪਣਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੀ ਖਿੱਤੇ ਦੇ ਸਮੁੱਚੇ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਆਧਾਰ ਬਣਦੀ ਹੈ।"
ਇਸ ਕਰਕੇ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਮਿਆਰ ਦਾ ਅਸਲ ਕਾਰਨ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਘਟ ਰਹੀ ਗਿਣਤੀ ਕਿਹਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਜੇਕਰ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਮਿਆਰ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਣਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਪੁਸਤਕਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਸਮਾਂ ਕੱਢਣਾ ਪਵੇਗਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟ ਰਹੀ ਨੌਜੁਆਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਲ ਜੋੜਣ ਲਈ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਆਉਣਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ। ਤਾਂ ਜੋ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ 6 ਹਜ਼ਾਰ ਭਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 11 ਵੇਂ ਥਾਂ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਕਿਤੇ ਖਤਮ ਨਾਂ ਹੋ ਜਾਵੇ।

ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ
98559-64276
73476-00376

19 nOV. 2018

ਹੁਣ ਜਦੋ ਸਵੇਰੇ ਅਖਬਾਰ ਪੜੀਦਾ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋ ਵੱਧ ਖਬਰਾਂ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਕਿ ਫਲਾਣੇ ਥਾਂ ਹੋਏ ਸੜਕ ਹਾਦਸੇ ਵਿਚ ਐਨੇ ਜ਼ਖਮੀ ਐਨੇ ਹਲਾਕ ਇਕ ਗੱਲ ਜੋ ਵਿਚਾਰਨ ਯੋਗ ਕਿ ਜਿਆਦਾਤਰ ਹਾਦਸੇ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਸਮੇ ਜਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਇਹਨਾਂ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਾਦਸਿਆ ਦਾ ਕੀ ਸੱਚ ਹੀ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾਂ ਜਾਂ ਰੱਬ ਦੀ ਮਰਜੀ ਐ। ਅਕਸਰ ਹੀ ਜਦ ਕੋਈ ਹਾਦਸਾ ਵਾਪਰ ਜਾਦਾਂ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਹਾਦਸੇ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੋਤ ਹੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਆਮ ਹੀ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਐ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਲਿਖੀ ਹੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਸੀ ਰੱਬ ਦੀ ਮਰਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਬਦਲ ਸਕਦਾ ਰੱਬ ਦੀ ਰਜਾ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਤਾਂ ਸੱਚ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਰੱਬ ਇਹ ਤਾ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾਂ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਜਾਓ ਫਿਰ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਉੱਥੋਂ ਚੱਲੋ ਨਾਂ ਜਦ ਲੇਟ ਹੋ ਕੇ ਚੱਲੋ ਤਾਂ ਫਿਰ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉ ਹੱਦੋ ਵੱਧ ਰਫ਼ਤਾਰ ਤੇ ਰਹਿਦੀ ਖੁੰਹਦੀ ਕਸਰ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਵੇਲੇ ਕੀਤਾ ਨਸ਼ਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੰਦਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਆਮ ਹੀ ਐ ਜਦ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਜਾਦਾਂ ਤਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਲੰਘ ਜਾਦਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਜਲਦੀ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਫਿਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਦਾਰੂ (ਸ਼ਰਾਬ) ਦਾ ਦੋਰ ਚੱਲਣ ਲੱਗ ਪੈਦਾਂ ਬਸ ਫੇਰ ਪੈੱਗ ਤੇ ਪੇੱਗ ਚਲਦਾ ਜਿਸ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਗੱਡੀ ਚਲਾ ਕੇ ਅਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਘਰ ਆਉਣਾ ਹੁੰਦਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਕੰਟਰੋਲ ਤੋ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦਾਂ ਉਹ ਗੱਡੀ ਕੀ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰੂੰ ਤੇ ਜਦੋ ਉਹ ਅਪਣੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਤੋ ਚੱਲਣ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਗੱਡੀ ਦੀ ਡਰਾਈਵਿੰਗ ਸੀਟ ਤੇ ਬੇਠੇ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾਂ ਬਸ ਆਹ ਮੋਟਾ ਜਿਹਾ ਪੈੱਗ ਲਾ ਲੈ ਜਾਦੀ ਵਾਰੀ ਦਾ ਤੇ ਉਹ ਮੋਟਾ ਜਿਹਾ ਪੈਗ ਕਈ ਵਾਰ ਸੱਚ ਹੀ ਜਾਦੀ ਵਾਰ ਦਾ ਹੋ ਨਿਬੜਦਾ ਕਿਉ ਕਿ ਜਦ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਗੱਡੀ ਚਲਾ ਕੇ ਜਾਦਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੋਟਾ ਜਿਹਾ ਪੈਗ ਅਪਣਾ ਅਸਰ ਦਿਖਾਉਣਾ ਸੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾਂ ਤੇ ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਹੁੰਦਾਂ ਇਹ ਤਾ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ। ਇਥੇ ਇਕ ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਰਾ ਤਾ ਇਕ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ  ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਤੇ ਗਏ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਮਾਹੋਲ ਸੀ ਸ਼ਗਨ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਈਆਂ ਜਾਗੋ ਕੱਢੀ ਰਾਤ ਦੇ ਨੋਂ ਕੁ ਵਜੇ ਸਾਡਾ ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਜਿੱਦ ਫੜਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਪਿੰਡ ਜਾਂੳ ਉਹਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਸਮਝਾਇਆ ਪਰ ਨਾਂ ਮੰਨਿਆਂ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਚੱਲ ਪਿਅ ਪਤਾ ਉਸ ਵੇਲੇ ਲੱਗਿਆ ਜਦੋ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਾਹੋਲ ਮਾਤਮ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਿਆ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਉਸਦੀ ਗੱਡੀ ਕਿਸੇ ਟਰੱਕ ਨਾਲ ਜਾ ਵੱਜੀ ਆਪ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਭੱਜ ਗਿਅ ਪਰ ਦੋ ਨਿੱਕੀਆ-ਨਿੱਕੀਆ ਮਾਸੂਮ ਜਾਨਾ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ 12 ਸਾਲ ਕੁੜੀ 17 ਕੁ ਸਾਲ ਨੂੰ ਅਣ ਆਈ ਮੋਤ ਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਧਰਤਾ ਤੇ ਕੁਝ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਖਮੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਮਗਰੋ ਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਬਸ ਪਛਤਾਵਾ ਜਾਂ ਜੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਨਾ ਤੁਰਦੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਬਚ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਹੁਣ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਵਾਪਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।ਹੁਣ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕਲਾ ਸਾਰਾ ਦੋਸ਼ ਰੱਬ ਦੇ ਸਿਰ ਮੜੀਏ ਤਾਂ ਕੀ ਠੀਕ ਐ ਸ਼ਾਇਦ ਨਹੀ ਕਿਉਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਛੇਤੀ ਤੁਰੀ ਨਾਂ ਫਿਰ ਗੱਡੀ ਤੋਰੁ ਹੱਦੋਂ ਵੱਧ ਰਫਤਾਰ ਤੇ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਵੇਲੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਕੇ ਅੰਨਾ ਜੋ ਜੀ ਹੁਣ ਕਸੂਰ ਕੀਹਦਾ।ਇੱਕ ਤਾਜਾ ਮਿਸਾਲ ਦੇਵਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਆਇਆ ਜਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਲਗਭਗ 8 ਵੱਜ ਗਏ ਹੋਣਗੇ ਬੱਸ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚੋਂਕ ਵਿੱਚ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਜਣੇ ਬੈਠੇ ਪੈਗ ਲਾਈ ਜਾਣ ਬਸ ੳੱਥੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਰੁਕੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਪੰਜਾਂ ਵਿੱਚ ੳਹਨਾਂ ਨੇ ਪੂਰੀ ਬੋਤਲ ਖਾਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸਨੇ ਕਾਰ ਚਲਾਉਣੀ ਸੀ ਉਹ ਬਰਾਬਰ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਹੁਣ ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਕੀ ਕਰੂ।ਇਹ ਗੱਲ ਠੀਕ ਐ ਕਿ ਉਸ ਨੀਲੀ ਛੱਤ ਵਾਲੇ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਪਰ ਆਪਣਾ ਬਚਾਅ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤਾ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਜੇ ਕਿਤੇ ਜਾਣਾਂ ਤਾਂ ਕੁਵੇਲਾ ਹੋਣ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੁਕਿਆ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦਾ ਜੇਕਰ ਆਉਣਾ ਹੀ ਪਵੇ ਤਾਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਗੱਡੀ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਸੁਰਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ੳਹੀ ਗੱਲ ਇਹ ਤਾਂ ਜੀ ਰੱਬ ਦੀ ਰਜਾ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋਣਾਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਮੈਂ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਸੱਚ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਸੁੱਚ ਤਾਂ ਸੱਚ ਹੀ ਐ। ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਥੋੜਾਂ ਜਿਹਾ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਵੀ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀਏ।

ਵਲੋਂ - ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਢਿਲੋਂ
ਮੋਬਾਇਲ ਨੰਬਰ - 98559-64276

ਹੱਥ ਜੋੜ ਰੱਬਾ ਇਹੋ ਕਰਾਂ ਅਰਦਾਸ
ਹੋਣ ਸਾਰੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਕੋਈ ਹੋਵੇ ਨਾ ਨਿਰਾਸ਼।
ਉਜੜੇ ਨਾ ਕੋਈ ਸਭ ਹੋਣ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲ,
ਸਭ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ ਨਵਾਂ ਸਾਲ।

ਆਪਣਿਆਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਨਾ ਵੱਖ ਹੋਵੇ,
ਸਾਰੇ ਹੋਣ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਾ ਅੱਖ ਰੋਵੇ,
ਹੋਣ ਨਾ ਕੋਈ ਦੰਗੇ ਕੋਈ ਆਵੇ ਨਾ ਭੁਚਾਲ।
ਸਭ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ....।

ਸੱਚ ਹੋਣ ਸਭ ਸੁਪਨੇ ਸਭ ਹੋਣ ਆਸਾਂ ਪੂਰੀਆਂ
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਨਾ ਸੱਧਰਾਂ ਅਧੂਰੀਆਂ
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਆਉਣ ਤਾਂ ਆਉਣ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ।
ਸਭ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ....।

ਮਿਲਣ ਉਹ ਸਾਰੇ ਜੋ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਨੇ ਦੂਰ,
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਕੋਈ ਹੋਵੇ ਨਾ ਮਜ਼ਬੂਰ,
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਕੋਈ ਮੱਚੇ ਨਾ ਬਵਾਲ।
ਸਭ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ....।

ਹਰ ਕੋਈ ਕਰੇ ਇਥੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਜੇ,
ਕਿੰਨਾ ਸੋਹਣਾ 'ਕੁਲਦੀਪ' ਫਿਰ ਹੋਜੇ ਸੰਸਾਰ ਇਹ,
ਨਫ਼ਰਤ ਭੁਲਾ ਕੇ ਹੋਵੇ ਬੱਸ ਪਿਆਰ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ।
ਸਭ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ....।

-ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ
ਮੋ. 98559-64276,

ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤ ਦਾ ਖੇਤਰ ਬਹੁਤ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੈ। ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹਰ ਗਾਇਕ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਹਰ ਰੋਜ ਨਵੇਂ-ਨਵੇਂ ਗਾਇਕ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਅਜਮਾਉਣ ਆ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਸਫ਼ਲਤਾ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਨਾਂ ਚੰਦ ਕੁ ਗਾਇਕਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲਗਨ ਨਾਲ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਧਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਇੱਕ ਗਾਇਕ ਹੈ ਨੀਅਰਜੀਤ। ਜਿਸ ਨੇ ਸੰਗੀਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਲਈ ਕੋਈ ਜਲਦਬਾਦੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਸਮਝੌਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਬਲਕਿ ਪੂਰੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਤੇ ਆਵਾਜ ਸਦਕਾ ਪੱਕੇ ਪੈਰੀਂ ਹੋ ਕੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਲਦੀਪ ਮਾਣਕ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਲਾਈਵ ਗਾਂਉਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਮਾਂ ਬੰਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਰੋਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਇਕਸੁਰਤਾ ਨਾਲ ਸੁਣਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਤੇ ਅਵਾਜ਼ ਸਦਕਾ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬਿਠਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਫ਼ਲ ਹੈ। ਨੀਅਰਜੀਤ ਦਾ ਜਨਮ 1 ਜਨਵਰੀ 1969 ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਨਗਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਮਾਤਾ ਗੁਰਮੇਲ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਪਿੰਡ ਇੰਦਰਗੜ੍ਹ ਜਿਲ੍ਹਾ ਮੋਗਾ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਗਾਇਕੀ ਨਾਲ ਮੋਹ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਨੀਅਰ ਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁੱਢਲੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡੀਜ਼ਲ ਮਕੈਨਿਕ ਦਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਪਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ੌਂਕ ਨੂੰ ਦਬਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਵੱਲੋਂ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ। ਪਰ ਮਨੋ ਉਹ ਜਨਾਬ ਕੁਲਦੀਪ ਮਾਣਕ ਜੀ ਨੂੰ ਉਸਤਾਦ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਸੰਗੀਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ, ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ, ਬੀਕਾ ਲਾਲਬਾਈ, ਜੱਗਾ ਬਰਾੜ, ਬਾਬਾ ਭੋਲਾ ਜੀ, ਇੰਦਰਗੜ੍ਹ (ਰਾਜ) ਸਵਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕਾਲਾ ਯੂਐਸਏ ਬਾਬਾ ਕੋਰੇ ਸ਼ਾਹ ਝਿੜੀ ਇੰਦਗੜ੍ਹ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਮੋਗਾ, ਐਚਡੀਓ ਬਾਗਬਾਨੀ ਵਿਭਾਗ  ਲਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ , ਡਿਪਟੀ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਬਾਗਬਾਨੀ ਗੁਰਕੰਵਲ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਮੋਗਾ ਦਾ ਸਹਿਯੋਗ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੇ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਵਲੋਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਨੇਡਾ/ਪਿੰਡ , ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਕਲੀ, ਤਹੀਰ ਦੀ ਕਲੀ, ਟਰੱਕ, ਸੁੱਚਾ ਸੂਰਮਾ ਕਦੇ ਸਹਿਕਦੇ ਨਾ ਛੱਡੀਏ, ਮੁੰਦਰਾਂ, ਘਰ-ਘਰ ਇਹੋ ਅੱਗ, ਮਾਰਤਾ ਪੁੱਤ ਬਿਗਾਨਾ -ਦੋਗਾਣਾ, ਕਰਜਾ ਆਦਿ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਰਿਕਾਡਿੰਗ ਕਰਵਾਈ ਹੈ। ਫੁਰਸਤ ਦੇ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਕੁਲਦੀਪ ਮਾਣਕ, ਜਗਮੋਹਨ ਕੌਰ ਨੁਸਰਤ ਫਤਿਹ ਖਾਂ ਦੀ ਗਾਇਕੀ ਸੁਣਨ ਦਾ ਮੁਰੀਦ ਹੈ। ਇਸਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਉਸਨੂੰ ਗੀਤਕਾਰੀ ਪੇਂਟਿੰਗ ਕਰਨ ਤੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਨੀਅਰਜੀਤ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਆਈ ਟੇਪ ਸਰਦਾਰੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਨਾਲ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਜਿਸ ਦਾ ਗੀਤ ਪੀ.ਟੀ.ਸੀ. ਪੰਜਾਬੀ ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ 2 ਮਹੀਨੇ ਟੋਪ ਟੈਨ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ। ਹੈ। ਨੀਅਰਜੀਤ ਦੀ ਇਸ ਕੈਸੇਟ ਨੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੰਪਨੀ ਗੋਇਲ ਨੇ ਬੀਕਾ ਲਾਲਬਾਈ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਹੇਠ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਰਿਲੀਜ਼ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਕੈਸੇਟ ਨੂੰ ਸੰਗੀਤਕ ਧੁਨਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿੰਗਾਰਿਆ ਹੈ। ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਅਤੁਲ ਸ਼ਰਮਾ ਤੇ ਸੰਦੀਪ ਸੈਂਡੀ ਨੇ। ਇਸ ਕੈਸੇਟ ਦੇ ਗੀਤਾ ਨੂੰ ਮਾਲਾ ਦੇ ਮਣਕਿਆਂ ਵਾਂਗ ਪਰੋਇਆ ਹੈ। ਬੀਕਾ ਲਾਲਬਾਈ ਤੇ ਜੱਗਾ ਬਰਾੜ (ਗੋਲੇਵਾਲੀਆ) ਨੇ। ਇਸ ਕੈਸੇਟ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਵੀਡਿਉ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪੰਜਾਬੀ  ਚੈਨਲਾਂ ਤੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਸਾਫ਼ ਸੁਥਰੀ ਗਾਇਕੀ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤਕ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਚਿਰ ਸਥਾਈ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾਉਣ ਦ ਇਛੁੱਕ ਨਅਰਜੀਤ ਇਸ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਪਿੰਡ ਭਾਗੂ ਵਸਨੀਕ ਹੈ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਉਸਦੀਆਂ ਆਸਾਂ ਨੂੰ ਬੂਰ ਪਾਵੇ ਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਚੋਟੀ ਦੇ ਗਾਇਕਾਂ ਦੀ ਮੂਹਰਲੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ।
ਰੱਬ ਰਾਖਾ!
ਕੁਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ
ਪਿੰਡ ਜੰਡਵਾਲਾ ਚੜ੍ਹਤ ਸਿੰਘ
ਮੋ:98559-64276